13 Ιουνίου, 2007
Ασανσέρ Διαμέρισμα; Αεροδρόμιο χωρίς πτήσεις;
Ένα περίεργο όνειρο θα έλεγα. Ήμουν σε ένα κτίριο με παρέα, πρώτα επισκεφτήκαμε μια καφετέρια και μετά κάτι άλλους χώρους. Μετά όμως χρειάστηκε να επισκεφτώ μια γυναίκα σε μια σπιταρόνα που έμενε.
Η γυναίκα με προϋπάντησε με χαρά κι άρχισε να μου δείχνει το σπίτι. Ήταν μια πολύ σοφιστικέ γυναίκα και ώριμης ηλικίας. Ήθελε να μου δείξει και τους άλλους ορόφους για αυτό μπήκαμε σε ένα χώρο που θύμιζε κάπως ασανσέρ, αλλά η μπροστινή πλευρά ήταν ανοικτή και ούτε υπήρχε πόρτα για να κλείσει. Μόλις πάτησε ένα κουμπί, δεν ήταν το ασανσέρ που μετακίνηθηκε αλλά ο όροφος. Το ασανσέρ ήταν το μόνο σταθερό και αμετακίνητο σημείο. Καθώς αλλάζαμε τους ορόφους (μέχρι που είδα και την καφετέρεια από το τζάμι ενός τοίχου του ορόφου που αλλάζαμε) το δάπεδο του κάθε ορόφου σιγά-σιγά χαμήλωνε μέχρι να σκεπάσει τελείως το δάπεδο του προηγούμενου ορόφου.
Τελικά η γυναίκα με πήγε στις αναχωρήσεις ενός αεροδρομίου. Είχαμε και μια τσάντα μαζί μας κι απλώς περίμεναμε στις κλασσικές μπλε καρέκλες της αναμονής. Εκεί καθόταν και μια νεαρή κοπέλα που δεν άργησε να μου κάνει τα γλυκά μάτια. Εγώ τελικά ενέδωσα και στο τέλος κατέληξα να τη φιλάω. Όμως η πιο μεγάλη έκπληξη ήταν ότι δεν αντέδρασε η άλλη κυρία καθόλου παρόλο που ήμουν σίγουρος ότι ενδιαφερόταν για μένα όπως κι εγώ για αυτήν (μάλλον).
Τελικά το βράδυ ήρθε και σκοτείνιασε η αίθουσα, και αναρωτήθηκα τι περίμενουμε τόση ώρα. Σίγουρα τώρα δεν θα πετούσε κανένα αεροπλάνο μέσα στη νύχτα. Τότε την είδα να σηκώνεται και μου πρότειναι να φύγουμε. Έγω έμεινα «κάγκελο» και της είπα:
«Καλά αν δεν φεύγαμε με καμια πτήση τότε γιατί ήμασταν εδώ πέρα;»
Και μου απάντησε:
«Επειδή ήθελα να σου δείξω το χώρο αναμονής.»
Powered by ScribeFire.
Ονειρολόγιο 
Σχολιάστε