23 Σεπτεμβρίου, 2011
Δουλειά στο ταχυδρομείο
Ονειρεύτηκα ότι πήγα για συνέντευξη σε ένα μικρό ταχυδρομείο μια αγγλικής επαρχίας. Του έδειχνα του ταχυδρόμου τι είχα καταλάβει μέχρι τώρα και επίσης ποιες είναι οι ικανότητες μου στο πακετάρισμα. Πήρε το δέμα από τα χέρια μου και μου είπε:
«Όχι, είναι πολύ τσακισμένες οι άκρες του δέματος. Δεν βλέπεις; Είναι λες και είναι τσαλακωμένες.» και μου το έδειχνε με το δάχτυλό του. Μετά από κάποιες άλλες δουλειές που μου έδειξε μέσα σε αυτό το μικρό κτίριο, έφυγα με το ποδήλατό μου. Επέστρεφα στο σπίτι μου μέσα στην ανοιχτή αγγλική εξοχή..
4 Απριλίου, 2010
Ένα σχέδιο με κακό τέλος
Ήταν ένα παιχνίδι ή μάλλον ένα είδος συνέντευξης. Ο άντρας και η γυναίκα που θα επιλεχθούν από το διοργανωτή θα τους δοθεί η ευκαιρία να ταξιδέψουν με ένα ταξίδι κάπου κοντά στο χώρο της συνέντευξης. Ο χώρος συνέντευξης/παιχνιδιού είχε διάφορα συλλεκτικά ειδή. Παλιές κασέτες μουσικής και κόμικ. Η επιλογή δεν είχαμε καταλάβει πως γινόταν για να πω την αλήθεια. Τελικά επιλέχτηκαν δυο ζευγάρια ανδρών-γυναικών. Ακολούθησα το ένα αμάξι με τον ένα άντρα και γυναίκα. Ό άντρας δεν ήταν υποφερτός. Την έπεφτε κανονικά στη γυναίκα. Γενικά ήταν χυδαίος, αξύριστος κι ατημέλητος. Η γυναίκα δεν τον άντεχε με τίποτα. Σε κάποια στιγμή την τσάντισε τόσο πολύ, που όπως οδηγούσε το αμάξι του άνοιξε την πόρτα και τον πέταξε έξω. Αυτός κυλίστηκε στην άμμο, ενώ το αμάξι συνέχισε τη γρήγορη πορεία του. Πριν προλάβει να φωνάξει όμως στο αμάξι, αυτό έπεσε σε ένα σχεδόν αόρατο εμπόδιο και μετά έπεσε σε ένα γκρεμό, προκαλώντας μια μεγάλη έκρηξη. Επίσης είδε και το άλλο αμάξι με το ζευγάρι, το οποίο ερχόταν από έναν άλλο δρόμο. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα κι αυτό ανατινάχτηκε ενώ γινόταν σμπαράλια. Αυτός είχε μείνει άφωνος. Από καθαρή τύχη είχε μείνει ζωντανός. Πλησίασε τον γκρεμό και είδε προς τα κάτω. Ήταν σαν ένα νεκροταφείο αυτοκινήτων. Σμπαραλιασμένων αυτοκινήτων. Δηλαδή όλοι οι επιλεγμένοι εδώ είχαν καταλήξει; Αυτό ήταν το σχέδιο του διοργανωτή;
28 Οκτωβρίου, 2009
Εχθές ονειρευόμουν ότι πετούσα
Ήμουν σε μια ακρογιαλιά κι ένοιωσα απειλή. Συναντώ έναν στρατιωτικό, να τον χαιρετήσω στρατιωτικά; Υπάρχει ρίσκο. Από πίσω του διακρίνω να έρχονται κι άλλοι. Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγω είναι με το να πετάξω. Κι όπως ένας γλάρος πάνω από τα βράχια, ξεκινάω τη χαμηλή πτήση μου πάνω στη θάλασσα. Με όλους από πίσω να προσπαθούν να με πιάσουν σχεδόν αγγίζοντας με. Όμως εγώ αρχίζω να πετάω όλο και πιο ψηλά. Γυρίζω κάνοντας έναν ελιγμό και ξανακοιτάω τη θάλασσα καθώς την ξαναπλησιάζω. Και μετά ξανά αυξάνω το ύψος μου. Πηγαίνω στην ξεριά, πάνω στην οποία δεσπόζουν μεγάλα δέντρα. Θέλω να κάτσω πάνω στα κλαδιά τους. Όμως με ξαναβρίσκουν και ανεβαίνουν κλαδί κλαδί μέχρι τα πόδια μου. Κι εγώ αρχίζω να πετάω όλο και πιο δυνατά προς τα πάνω όμως βρίσκω κλαδια πάνω από το κεφάλι μου και με εμποδίζουν. Σιγά-σιγά και με επιμονή προσπερνώ και τελευταίο κλαδί και συνεχίζω την πτήση μου μέχρι να φτάσω σε ένα σπίτι γεμάτο φίλους.
Πώς ξέρω πως είναι κάποιος πουλί να πετάει. Πώς ξέρω πώς αισθάνεται ένας γλάρος πάνω στη θάλασσα; Κι όμως αυτό ένοιωσα..
26 Ιουνίου, 2008
Άρης, άλιεν και τρακαρισμένο αμάξι
Πήγαμε να δουλέψουμε στον Άρη! Φάγαμε κιόλας εκεί. Ένας συνάδελφος μου που ήρθε από επαγγελματικό ταξίδι μου έδειξε ένα πάκο από αποδείξεις. «Καλά πόσα ξόδεψες;» τον ρώτησα, «αρκετά» μου είπε. «Πλήρωσες και τον γάμο;» τον ρώτησα πάλι. «Πλήρωσα τον παπά, αυτός ήταν ευτυχισμένος γιατί θα τον πλήρωνα για όλο το μήνα ώστε να μη χρειάζεται να κάνει κάτι άλλο, αλλά τελικά δεν μπορούσε και ήρθε αποκλειστικά για μας μόνο για μερικές μέρες.» Μάλιστα. Άρχισα να βαριέμαι, ήδη μερικά παιδιά σκεφτόντουσαν να φύγουν. Το διαστημόπλοιο μπορούσε να φεύγει κάθε λίγες ώρες και να έρχεται, αλλά μπορούσε να πάρει λίγους ανθρώπους. Ούτε φέρυ-boat να ήταν. Θέλω να φύγω κι εγώ με την πρώτη φουρνιά. Αλλά πριν φύγω βάζω φαγητό σε μένα και στα παιδιά που καθόντουσαν δίπλα μου. Ήταν μια παραλλαγμένη ιρλανδέζικη συνταγή σούπας με κρέας. Όπου το ζουμί θα ήταν ένα πηχτό ζουμί από μανιτάρια.
Τελικά όλοι σιγά-σιγά κατεβαίνουμε στη Γη, αλλά δεν μας αφήνουν να φύγουμε από το σταθμό. Ήμασταν στην καραντίνα. Είχε έρθει μαζί μας ένας απρόσκλητος επισκέπτης. Ένα μικρό, αλλά πολύ επικύνδηνο άλιεν. Σαν αυτά της ταινία τρόμου. Ήμασταν κανονικός όχλος και ίσα-ίσα χωρούσαμε. Όπου νόμιζαν ότι το εντόπιζαν άρχιζαν να ουρλιάζουν, όσπου το ουρλιαχτό άρχισε να φτάνει προς το μέρος μου και πηγαίναμε πέρα δώθε. Τελικά δεν αντέξαμε και φύγαμε από την πόρτα. Ελπίζοντας ότι το αφήσαμε πίσω μας.
————————————————————-
Οδηγούσα το αμάξι από ψηλά, δηλαδή έβλεπα την κίνηση από τον ουρανό, και ως φυσικό το αμάξι μου πήγαινε ως μεθυσμένο. Όμως αντί να το τρακάρω εγώ, ήρθε με τράκαρε κάποιος άλλος. Σταματήσαμε δίπλα σε ένα στενό και βγαίνει απ’ έξω και μου λέει: «ΓΙα να δούμε τι ζημιές κάναμε» Κι αρχίζει να ξηλώνει το αμάξι, προφυλακτήρες, καπώ, κτλ. Μου λέει το γκαράζ μου είναι εδώ δίπλα αν θέλεις στο φτιάχνω εγώ το αμάξι. Έχεις ζημιές 150 ευρώ που τις πληρώνω εγώ, αλλά το αμάξι θέλει συντήρηση γύρω στα 300 ευρώ δεν βλέπεις ότι όλα είναι φαγωμένα; Εγώ σκεφτόμουν ότι για να το λέει τότε θα το χρειάζεται, και βλέποντας τη θετική μου αντιμετώπιση το πήγε μέσα στο γκαράζ. Εγώ μετά όμως ήμουν μέσα στις αμφιβολίες, σαν πολύ τυχερός δεν θα είναι; Και με τράκαρε και τον πληρώνω; Μήπως να το πάω κάπου αλλού; Και όλα τα άλλα προβλήματα που έχει το αμάξι που λέει;
19 Ιουνίου, 2008
Δωμάτιο 42
Άντε πάλι στις εστίες του εξωτερικού. Τι ήθελα και σκέφτικα να ξανακάνω μεταπτυχιακές σπουδές. Πάλι γνωριμίες με καινούρια παιδιά. Αλλά καμιά όρεξη. Σκεφτόμουν τους φίλους μου πίσω στην Ελλάδα. Αισθανόμουν τόσο μόνος. Τώρα ήμουν μέσα στις εστίες, και είχα φύγει από το δωμάτιο μου. Πήγα σε ένα μαγαζάκι μέσα στους ορόφους των εστιών κάτι έψαχνα να φορέσω. Ζώνη ήθελα; Μετά βγήκα και ένα παιδί με ρώτησε που είναι το δωμάτιο με το νούμερο 42. Α κάτι μου θυμίζει, ναι πρέπει να είναι στον ίδιο διάδρομο που είναι και το δικό μου δωμάτιο. «Ακολούθησέ με». Πολύς συνοστισμός και υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι, δεν φοράω και πολλά πράγματα… Έφτασα στο γνώριμο διάδρομο, χωρίς όμως να βρίσκω το νο. 42 το πλησιέστερο που έβρισκα ήταν το 43. Τουλάχιστον δεν νοιώθω τόσο ντροπή και ανασφάλεια λόγω του ημιγυμνισμού μου επειδή ήμουν σε γνώριμο έδαφος. Καπού εκεί υπήρχε και ένα αμφιθέατρο. Φαίνεται ότι μπορεί να ξεκινούσε μάθημα αργότερα. Ελπίζω να μη συναντήσω κανένα καθηγητή έτσι που είμαι. Βρε που μπλέξαμε…
30 Μαΐου, 2008
Ζαπατίστας
30 Νοεμβρίου, 2006
H Crucilla μας έστειλε το όνειρό της
και αναρωτιέται γιατί την βασάνισε τόσο πολύ και της βγήκε κιόλας!
Η Crucilla στο αστυνομικό τμήμα και κοιτάει τον αξιωματικό υπηρεσίας. Βλέπει πάνω από το γκισέ ένα πατάρι και ουπς….μες στο πατάρι. Άπειρο σκοτάδι, άπειρο, άπειρο και παρόλο που τα μάτια μου είναι ανοιχτά τόσο δεν βλέπω τίποτα που είναι σαν να είναι κλειστά. Προχωρώ στο άπειρο και νιώθω μια σκάλα. Την ανεβαίνω τυφλή ανιχνεύοντας το επόμενο σκαλί με το πόδι μου. Σαν το stepper με τραινάκι του τρόμου. Ανέβαινα αρκετή ώρα. Είδα και ένα χρυσοπορτοκαλί δέντρο 
χωρίς τις ρίζες του, να αιωρειται πλάι μου, μέσα στη μαυρίλα καθώς ανέβαινα . Την κορυφή την κατάλαβα , δεν την είδα. Ένιωσα ότι η άπειρη μαυρίλα μπροστά μου ήτανε παχύρρευστη σαν βούρκος, σαν βάλτος. Μες στο όνειρο μου όμως δεν υπήρχαν αυτές οι λέξεις. Το σημαινόμενο βούρκος είχε ως σημαίνον το «λήθαργος / λήθ绨. Κι έτσι αποκάλεσα στο μυαλό μου το υγρό σκοτάδι που σαν σκοτεινή λίμνη μου έκλεινε το δρόμο. Μέχρι που άρχισαν να ανδύονται δυο χέρια ολόλευκα και οστεώδη, που μου θύμισαν τα δικά μου. Κάτι κρατούσαν οι παλάμες που ξεπρόβαλλαν στραμένες προς εμένα. Κάτι υπόλευκο και οβάλ, σαν βότσαλο από ελεφαντόδοντο ένα στο κάθε χέρι… 
Μεχρι που αναδύθηκε μια γυναίκα με υψωμένα τα κρινένια της χέρια και τα μαλλιά της ριγμένα μπροστά , μαύρα και μακριά…
Σαν το κοριτσάκι του The ring 
αλλά ήταν σίγουρα γυναίκα αλλά εξίσου απόκοσμη. Να κρατήσουμε και το feeling… Θυμίσου, βγήκε από ένα άπειρο μαύρο βούρκο με υψωμένα τα χέρια. Κάτω από το κρυμμένο πρόσωπο της, το βλέμμα της στόχευε εμένα. Λες να μην της έκανα εντύπωση κι εγώ μεσα στο σκοτάδι, να μην ήμουν κι εγώ σχεδόν φωσφορίζουσα μες στο μαύρο «λήθαργο»; (Φίλοι του Jung: κι εγώ τέτοια μαλλιά είχα στην πραγματικότητα) Μού μίλησε αλλα δε θυμάμαι τι μου είπε. Ούτε θυμάμαι αν είδα το ίδιο όνειρο δυο φορές ή αν ξαναπήγα να της μιλήσω μες στο ίδιο όνειρο. Πάντως ήταν φιλική και μάλλον θα τη συμβουλεύτηκα για κάτι. Που δεν θυμάμαι γαμώτο.
Μπορείτε να διαβάσετε το όνειρό της και στο blog της: http://crucialchaos.blogspot.com/2006/11/vol1.html
Το comment μου λοιπόν για το e-mail:
Δεν είναι και λίγο πράγμα να πέφτεις στα άδυτα του υποσυνειδητού σου. Σε εκείνο το σκοτεινό πατάρι του μυαλού σου. Κι όσο και να ανεβαίνεις τόσο τρομακτικό θα γίνεται, μέχρι να το συνηθίσεις, αποδέχοντας αυτήν την κρυμμένη πλευρά του εαυτού σου, και να αισθανθείς έτσι μια οικιότητα μαζί της. Αφού όπως μας λες κυμάται ακόμα (βρίσκεται στη λήθη του σκοταδιού). Ποιό είναι όμως αυτό το κοριτσάκι; Φυσικά είναι κάποιο τμήμα του εαυτού σου. Αλλά το ερώτημα είναι ποιο ακριβώς; Και μάλλον σου ζητάει την προσοχή σου με τα χεράκια της. Αλλά επίσης το βλέπω πολύ παραμελημένο. Γιατί έτσι; Ποιο κομμάτι του εαυτού σου παραμελείς; Έχει σχέση μήπως με την παιδική σου ταυτότητα μιας και είναι μικρή σε ηλικία; Βλέπεις έτσι τον εαυτό σου; Τί συμβουλή θέλει να σου δώσει; Αυτές τις ερωτήσεις λοιπόν πρέπει να κάνεις στον εαυτό σου, ειδικά αν επαναλαβάνεται συνέχεια το όνειρό σου. Πάντως το ότι βλέπεις εκείνο το δέντρο με τα λαμπερά του χρώματα δεν είναι κάτι καθόλου άσχημο. Κάτι μεγαλώνει μέσα σου και σε λίγο θα δώσει καρπούς, φτάνει να το κάνεις να ριζώσει 😉
Όμως όταν λες ότι σου βγήκε, εννοείς για αυτά που γράφεις μετά στο blog σου; Ότι φόρεσες τελικά κι εσύ τα άσπρα στο νοσοκομείο. Διόλου απίθανο να σε προειδοποιούσε το κοριτσάκι για κάτι σωματικό. Αλλά πότε το ξαναείδες το όνειρο;
23 Νοεμβρίου, 2006
Εγώ κι ο όνειρο-εκπαιδευτής μου
Ήταν μια εκπαίδευση άνευ όρων. Ένα μάθημα για το πώς να περνάμε από το ένα όνειρο στο άλλο και για το πώς να φτάνουμε στα άκρα. Κάθε όνειρο συνιστούσε πολύ τρέξιμο και τη στιγμή που δεν πήγαινε άλλο, σε θέμα κινδύνου, να γίνεται η μετάβασή μας. Μάλιστα σε ένα όνειρο που τρέχαμε στα σοκάκια ενός χωριού βρήκε ένα γκρίζο σκούρο ποντίκι και το πήρε μαζί του επεξεργάζοντάς το με περιέργεια σαν να αναρωτιόταν αν όντως είναι φαγώσιμο. Εγώ όμως καθώς το έβλεπα εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε πολύ περίεργη η ομοιότητά τους, λες και ήταν κι αυτός ένα είδος ποντικιού. Πώς γίνεται ένας ποντικός να θέλει να φάει άλλο ένα ποντίκι;
Σε ένα άλλο όνειρο βρεθήκαμε έξω από ένα bar–clubάκι που πρέπει να το ανακαινίζανε. Και βλέποντας κάποια παλιά γράμματα που είχε πάνω πρέπει να ήταν πιτσαρία κάτι που επίδειξα και στον εκπαιδευτή μου. Μετά σκεφτήκαμε για φάρσα να ζωγραφίσουμε πάνω στην ταμπέλα του μαγαζιού το όνομα μιας ΡΟΚ/ΜΕΤΑΛ μπάντας. Ο ιδιοκτήτης όταν την είδε την επιγραφή φυσικά τα πήρε και προσπάθησε να μας σκοτώσει. Πρώτα εμένα πετώντας ένα βελάκι ή κάτι παρόμοιο. Εκείνη τη στιγμή προλαβαίνοντας το βελάκι με τράβηξε ο εκπαιδευτής από το χέρι μου και πηδήξαμε σε άλλη διάσταση.
Σε ένα άλλο όνειρο, ήμουν σε μια πισίνα και ήθελα να φτιάξω μάλλον ατμόσφαιρα. Γι’ αυτό προσπάθησα να ανάψω πολλά κεριά που επιπλέανε στο νερό. Αλλά τα τελευταία δεν μπορούσα να τα ανάψω με τίποτα επειδή είχαν βραχεί.
Τελικά ήρθε η δική μου σειρά να γίνω ο εκπαιδευτής και ο εκπαιδευόμενος θα ήταν η αδερφή μου. Την πήρα από το χέρι και μαζί της πηδήξαμε όσο πιο ψηλά γινόταν για να πετάξουμε πάνω από την Αθήνα. Όμως όπως αρχίσαμε να ξαναπέφτουμε σκαλώσαμε σε κάτι σκουριασμένα παλιοσίδερα σε μια συνοικία της Αθήνας. Ευτυχώς ξεσκαλώσαμε σύντομα και την πήγα μετά σε πιο όμορφες περιοχές. Σε περιοχές που είχα περάσει τα προηγούμενα χρόνια, όπως στην περιοχή γύρω από το πανεπιστήμιο που ήμουν και μετά με πολύ ψηλά άλματα μπορούσαμε να φτάνουμε, αλλά και να περνάμε τις κορυφές των εκεί γύρω δέντρων. Από εκεί απομακρυνόμασταν όλο και πιο πολύ στο άλσος. Κι εκεί ήταν που βρήκαμε ένα σπιτάκι. Όταν μπήκαμε στο ονειρο-σπίτι κι εκεί βρήκαμε κι άλλους συνονειρευτές. Αυτό που με στεναχώρησε κάπως ήταν ότι ήταν όλοι ξένοι και δεν έβρισκα κι άλλον Έλληνα. Θέλανε νομίζω να προβάλουνε κάτι σαν ταινία σε έναν τοίχο και μου προτείνανε να πάρω μια καρέκλα που ήταν ελεύθερη από μια γωνιά και να κάτσω σε αυτήν. Μετά όμως από κάποια λεπτά εμφανίστηκε και η μητέρα μου κι εγώ σκέφτηκα να πέσω για ύπνο. Όπως έκανα τον κοιμισμένο άκουγα τη μάνα μου να συζητάει με την αδερφή μου και να της λέει ότι δεν τα πήγα στη ζωή μου καλά κι άφησα πολλές ευκαιρίες να πάνε χαμένες. Και μάλιστα συμφώνησε με την παλιά εταιρία που ήμουν να με ξαναπάρει εφ’ όσον σταματήσω να κατεβάζω τραγούδια. Κι άλλα τέτοια :S
6 Νοεμβρίου, 2006
Σκυλιά τρώνε τις τελευταίες αγελάδες και ένας ζωολογικός κήπος στην αυλή
Βασικά ο τίτλος τα περιγράφει όλα… Δυο όνειρα επικεντρωμένα στα ζώα.
Στο πρώτο είδα σκυλιά, ράτσας ροντβάιλερ, μια συνηθισμένη ράτσα εδώ που είμαι, να κυνηγάνε σε τρύπες σε λοφάκια αγελάδες και να τις κατασπαράζουν. Εγώ φυσικά δεν άντεχα αυτό το θέαμα και φώναζα. Οι αγελάδες ήταν και πολύ λεπτές, αλλά και μάλλον οι τελευταίες στο είδος τους. ΄
Μπορεί και να με επηρέασαν οι ειδήσεις που είδα για το ότι τρώμε πολύ κόκκινο κρέας.
Στο δεύτερο όνειρο είδα ότι ήμουν στην νεαρή εφηβική μου ηλικία και έμενα με την οικογένειά μου σε ένα ψηλό κτίριο που είχε μια τεράστια αυλή με δυο-τρεις αποθηκούλες που μοιάζανε με σταύλους. Το βράδυ ξύπνησα γιάτι άκουγα κάτι περίεργους θορύβους και βρήκα τη γάτα μας να παίζει με ένα άλλο γατάκι. Και πιο πέρα είδα ότι ήταν και η μάνα της εκεί. Λέω τότε στον εαυτό μου δεν γίνεται αυτό το πράγμα να το επιτρέψω, πρέπει να τις πετάξω έξω. Κι ο μόνος βιαστικός τρόπος ήταν να τις πετάξω από το παράθυρο της κουζινας. Κι έτσι τις πιάνω από το σβέρκο και τις πετάω με μια γρήγορη κίνηση. Αλλά μέτα αισθάνθηκα τύψεις και είχα περίεργεια να δω αν πέσανε με τα πόδια τους σωστά πάνω στο έδαφος όπως κάνουν όλες οι γάτες. Κοίταξα κάτω από το παράθυρο, αλλά όχι μόνο είδα τις γάτες, αλλά είδα και μια αγέλη από τίγρες και άλλα είδη επιθετικά/αρπακτικά ζώα να βγαίνουν από την μια αποθήκη (σπάζοντας τις ξύλινες πόρτες;) και να επιτίθονται σε άλλα ζώα όπως ζέβρες με βία που βγαίνανε και αυτά από την αποθήκη-σταύλο. Μέχρι και καμηλοπάρδαλες είδα να βγαίνουν…
Στο μεταξύ είδα και από την κοντινή αποθήκη να ανοίγουν οι πόρτες, που μάλλον είχαν τσακιστεί από τα ζώα και να πέφτουν έξω πολλά καρβέλια από ψωμιά που μάλλον ήταν για τις οικογένειες που μένανε στο κτίριο. Αλλά είχαν μείνει πολύ λίγες.
Ε, δεν πήγαινε άλλο κι άρχισα να φωνάζω: ¨Μαμά μαμά, ολόκληρο λουνα-παρκ έχουμε στην αυλή μας!!!»
3 Νοεμβρίου, 2006
Το μικρό τρώει το μεγάλο
Μια πισίνα μέσα σε μια μεγαλύτερη γεμάτες και οι δυο μέχρι το χείλος με νερό. Εγώ είμαι στην εξωτερική πισίνα και θέλω να ψαρέψω ένα μεγάλο σολωμό. Βάζω στο καλάμι μου, μπορεί να ήταν και απλό νήμα, για δόλωμα ένα μικρό καβουράκι ή ένα άλλο πολύ μικρό ψαράκι με δοντάκια (εναλλάσονταν αυτές οι εικόνες γρήγορα). Όμως τι στιγμή που πάει να αρπάξει στο στόμα του ο σολωμός το δόλωμα, το δόλωμα επιτείθεται στο σολωμό κι αρχίζει να το κάνει κομματάκια. Από μέσα από τον ξεσκισμένο σολωμό τότε άρχισαν να πετάγονται εκατοντάδες μικρότερα ψάρια στην μικρότερη πισίνα….
Αυτό θα πει συμβολικό όνειρο, έ;
