15 Απριλίου, 2007
Κρεμασμένη Γέφυρα και Κρυμμένοι Γίγαντες
Ήμασταν σε ένα αμάξι και είχαμε σταματήσει πιο πέρα από το δρόμο. Τότε δεχτήκαμε και μια κλήση στο κινητό, αλλά όταν απαντήσαμε, δεν ακουγόταν τίποτα. Τότε σκεφτήκαμε ότι μπορεί να βρισκόταν η/ο φίλη/ος μας σε κίνδυνο. «Να δεις που θα έχει πάθει κάτι στη γέφυρα που είναι κοντά μας.» μου είπε η φίλη μου που ήταν μαζί μου. Και τότε πήγα προς την γέφυρα να δω τι συμβαίνει. Όταν έφτασα αντίκρισα ένα περίεργο θέμα. Από τη γέφυρα ήταν κρεμασμένοι διάσπαρτα διάφοροι άνθρωποι. Είτε από τα χέρια τους είτε με σχοινιά. Γι’ αυτό και δεν μπορούσε να απαντήσει η/ο φίλη/ος μας, μάλλον δεν μπορούσε να φέρει το κινητό κοντά στο στόμα του. Στο μεταξύ οι άκρες αυτής της γέφυρας δεν την συνέδεαν με το έδαφος και έπρεπε να πηδήξω στην μια άκρη για να σκαρφαλώσω πάνω της. Προσπάθησα με μικρά πηδήματα στον αέρα να την φτάσω από τη μια άκρη. Μετά από μια-δυο προσπάθειες κρεμάστηκα κι εγώ από τη άκρη για να σκαρφαλώσω πάνω στη γέφυρα, αλλά μόλις το έκανα αυτό, η γέφυρα από το βάρος μου άρχισε να γέρνει προς το μέρος μου έτσι ώστε η απέναντι άκρη της γέφυρας να σηκώνεται προς τα πάνω, όπως και όλοι αυτοί που κρεμόντουσαν από τη γέφυρα. Απ’ ότι φαινόταν υπήρχε λόγος που κρεμόντουσαν όλοι αυτοί με αυτές τις αποστάσεις μεταξύ τους. Είχανε πλησιάσει την τέλεια ισορροπία. Όταν όμως εγώ προσπάθησα να κρεμαστώ, το βάρος μου την άλλαξε κι άρχισαν όλα να γκρεμίζονται. Μετά δεν ήξερα τι να κάνω, αν την άφηνα ξαφνικά και πηδούσα πίσω στο έδαφος μπορεί έτσι η γέφυρα να τρανταζόταν δυνατά. Επίσης θα μπορούσα να πλησιάσω στη μέση για να επαναφέρω την ισορροπία, αλλά δεν νομίζω να ήμουν αρκετά γρήγορος γιατί ήταν πολύ μακριά η γέφυρα. Δυστυχώς όμως μεταφέρθηκα στο επόμενο όνειρο, χωρίς να δω τη λύση του προβλήματος.
Βρέθηκα σε μια πολύ μικρή πόλη, φτιαγμένη πάνω σε τσιμέντο, όπου αναμέσα της περνούσε ένα μεγάλο κανάλι. Και γύρω μας υπήρχε ένα τεράστιο τσιμεντένιο τοίχος. Όμως αυτό που φοβόμασταν τελικά πραγματοποιήθηκε. Οι γίγαντες μας κάνανε επιδρομή. Τους είδαμε να προσπαθούν να περάσουν μέσα από το τοίχος. Αλλά μετά δεν είδαμε τίποτα άλλο. Είχανε εξαφανιστεί. Εγώ μετά από μερική σκέψη και αφού πέρασα από το κελάρι ενός πανδοχείου/εστιατορίου σκέφτηκα ότι θα μπορούσαν να έχουν κρυφτεί μέσα στα μεγάλα βαρέλια που είχαμε εκεί. Πήγα με την μαγείρισσα / αφεντικό του εστιατορίου να κοιτάξουμε τα βαρέλια. Κάθε βαρέλι είχε και μια τρύπα στα πλάγια, αυτό μας επιβεβαίωσε τους φόβους μας. Με τη βοήθεια κι άλλων αρχίσαμε να κουβαλάμε τα βαρέλια έξω και ένα ένα τα ρίχναμε μέσα στο κανάλι ώστε να πνιγούν μέσα στο νερό. Ούτε άχνα δεν ακούσαμε από αυτούς. Ευτυχισμένοι συνεχίσαμε τις δουλειές μας. Μετά ήρθε κάποιος με ένα μεγάλο όχημα,τρακτέρ κουβαλόντας ακόμα μεγαλύτερα βαρέλια. Και η μαγείρισσα τον καλοδέχτηκε γιατί έπρεπε να αντικαταστήσει τα προηγούμενα βαρέλια. Όμως το πολύ μεγάλο ύψος των βαρελιών και το ότι δεν έβγαινε ήχος από τα προηγούμενα βαρέλια και συνγχρόνως δεν βυθιζόντουσαν τελειώς συνειδητοποίησα ότι κάναμε ένα πολύ μεγάλο λάθος και με αυτόν τον τρόπο τους βάλαμε τους γίγαντες μέσα. Και τώρα πια ήταν πολύ αργά αν και έτρεξα να τους προειδοποιήσω ελπίζοντας να προλάβω το κακό…
Ονειρολόγιο 