20 Νοεμβρίου, 2008
Πεταλούδες σε σοκολατένιες γλάστρες
14-11-2008
Πεταλούδες ακόμα μικρές, σαν μπουμπούκια μέσα σε μικρές συσκευασίες γλυκών. Δεν έχουν ακόμα ανοίξει τα φτερά τους. Είμαι σε ένα πάρτι για παιδάκια. Μόνο ένα παιδί έρχεται μαζί μου και με βλέπει, έξω στην αυλή. Κάθε κομμάτι γλυκό έχει μέσα 2-3 μωράκια πεταλουδίτσες, και το μεταφέρω ένα ένα σε ένα άλλο μεγαλύτερο κουτί για να φάνε το γλυκό να μεγαλώσουν και να πετάξουν. Όμως μερικές πεταλούδες είναι μεγάλες και τα παίρνω από τα φτερά τους και τα πετάω στον αέρα για να πετάξουν κι όπως ανοίγουν τα φτερά τους μοιάζουν με μεγάλα κίτρινα λουλούδια. Στο μεταξύ πάω να φωνάξω τα άλλα παιδάκια. Και γίνομαι το παιδάκι που μεταφέρει σιγά σιγά τις μικρές πεταλουδίτσες, βάζοντας τις σε γλυκά από σοκολάτας που έχουν μέσα και καρύδια και λιώνουν σιγά σιγά.
16 Ιανουαρίου, 2008
Διακλαδώσεις Σωλήνων-Μπαλονιών
Αυτό το σύμπλεγμα από μπαλόνια σε σχήμα σωλήνων είδα. Μέσα τους κυλούσε ένα υγρό και με τα χερούλια μπορούσα να καθοδηγήσω τη πορεία του υγρού. Ανάλογα σε ποια άκρη διάλεγα να περνάει το υγρό, από εκεί θα φούσκωνε το μπαλονάκι μέχρι να γίνει κανονικός σωλήνας. Ήταν έτσι ρυθμισμένοι οι διακόπτες που μόνο ένα ή δυο μπαλόνι(α) τη φορά μπορούν να φουσκώνουν.
Powered by ScribeFire.
14 Οκτωβρίου, 2007
Προορισμός: το Πάρκο στη Θεσσαλονίκη
Είμαι στο αυτοκίνητό μου στην εθνική, αλλά δεν ήμουν στη θέση του οδηγού. Είχα χαλαρώσει τόσο πολύ που είχα αφήσει τον έλεγχο στο ίδιο το αμάξι αφού ήταν και μια ευθεία και με πήρε ο ύπνος στο πίσω κάθισμα. Όμως καθώς μισοάνοιγα τα μάτια μου είδα την κίνηση και τα αμάξια και ανησύχησα λίγο, έτσι είπα να πάρω τον έλεγχο του αμαξιού μου. Σκαρφαλώνω τα καθίσματα και μπαίνω στη θέση του οδηγού. Θέλω να πάω βόρεια, μάλλον στη Θεσσαλονίκη, αλλά δεν ξέρω πως θα πάω. Κάπου τελειώνει η εθνική και πρέπει να επιλέξω ποια στροφή πρέπει να πάρω. Αριστερά βλέπω να είναι πιο στενή η στροφή, αλλά την παίρνει ένα λεωφορείο εκείνη τη στιγμή. Δεξιά βλέπω μια πινακίδα που δείχνει προς Αθήνα και σκέφτομαι σίγουρα δεν θέλω να πάω πίσω στην Αθήνα, άρα πάμε προς τα αριστερά.
Στρίβω αριστερά και το αμάξι μου μεταμορφώνεται στο ποδήλατό μου. Πια δηλαδή καβαλάω το ποδηλατό μου και δεν είμαι στο αμάξι μου. Ανησύχησα λίγο γιατί δεν ήξερα αν είχα το κλειδάκι της αλυσίδας του ποδηλάτου. Αλλά τότε μου ήρθε η εικόνα της αδερφής μου που μου έδινε την αλυσίδα και τα κλειδάκια της στο άλλο χέρι. Τότε σιγουρεύτηκα ότι τα είχα και τα ένοιωσα στην τσέπη του παντελονιού μου.
Είχα πλησιάσει ένα πάρκο. Αλλά δεν ήταν το πάρκο που ήθελα να πάω. Το πάρκο που ήθελα να πάω, που είχε και πολλά πράγματα από τι ξέρω, λίμνες, παιχνίδια κτλ., ήταν απέναντι και ο μόνος τρόπος για να πάω ήταν να περάσω από αυτό το πάρκο που δεν μ’άρεσε. Επίσης ξέρω ότι σε αυτό το πάρκο που πρέπει να περάσω απαγορεύονται τα ποδήλατα κι αυτό μου προκαλεί κάποια συναισθήματα ανησυχίας. Δειλά-δειλά μπαίνω μέσα με το ποδήλατο. Μέσα είδα εργαζόμενους του πάρκου με στολή που καπνίζανε. Καπνίζανε παντού, πετούσανε τα τσιγάρα κάτω στο γκαζόν και τα πατούσανε σαν να μη τους ένοιαζε τίποτα. Κάτι που μου φάνηκε πολύ περίεργο αλλά με έκανε να προχωρήσω πιο εύκολα κι όντως όπως συνέχισα να κάνω ποδήλατο ανάμεσα τους φαινόταν να αδιοφορούν για το ότι έχω μπει με το ποδηλατό μου. Επιτέλους βγήκα από το πάρκο και ήμουν έτοιμος για να πάω απέναντι στο άλλο πάρκο που ήθελα από την αρχή. 🙂
31 Ιανουαρίου, 2007
To φαινομενική παρον είναι η πραγματικότητα
Ή αλλοιώς εγώ ο σούπερμαν.
Δεν θυμάμαι και πολλά, αλλά ήταν κάτι άκρως συμβολικό. Πρώτα ήμουν με ένα φίλο και πάμε να συναντήσουμε ένα μεγάλο κι αναγνωρισμένο προσώπο, συγγραφέας ή κάτι τέτοιο. Μπορεί να έχει σχέση και με τον αγαπημένο μας Κούρκουλο. Αφού συστηθήκαμε, μας πήγε στο παλιό του σπίτι. Ήταν ένα ερειπομένο μεγάλο κτίριο, σαν τριώροφη έπαυλη, αλλά με τις ρωγμές της, το σκούρο χρώμα και περικυκλωμένη με τους κισσούς της.
Ήμασταν έκπληκτοι για αυτήν την αποκάλυψη όταν μας είπε ότι έμεινε εκεί για τα πρώτα 9 του χρόνια.
Καθώς περνούσαμε από τις πόρτες, ο άνδρας αυτός εξαφανίσθηκε και εμφανίστηκε η μάνα μου. Ενώ απ’ έξω ήταν ένα καταστραμένο μη λειτουργήσιμο αμάξι, στο οποίο μέσα βρισκόντουσαν μάλλον άστεγοι ή πρόσφυγες. Όταν μπήκαμε μέσα έννοιωθα ότι μας κυνηγούσαν για κάτι. Κι εγώ ήμουν ο νεαρός σούπερμαν, όπως σε αυτή τη σειρά που δείχνουν αυτόν τον καιρό. Κρατούσα ένα αντικείμενο που είχε το σχήμα ενός πολύεδρου, αλλά αντί για ίσιες έδρες είχε σφαιρικές έδρες. Κάπως έτσι:
Τότε η μητέρα μου μου είπε μια πρόταση που ακούστηκε κάπως σαν το ότι «η φαινομενική παροντική κατάσταση είναι η πραγματικότητα».
Τότε άκουσα τους αστυνομικούς ή αυτούς που φαίνονται σαν μυστικοί αστυνομικοί να φτάνουν με τα αμάξια τους μπροστά στο κτίριο. Βγαίνω από την πόρτα και βρίσκομαι απέναντι από μια κοπέλα πράκτορα που είχε βγει από το ένα αμάξι. Έψαχνε αυτό το αντικείμενο. Με πλησιάζει σαν να με φιλήσει στο μάγουλο ή να μου πει κάτι στο αυτί. Αλλά τελικά απλώς βάζει το μάγουλό της δίπλα στο δικό μου. Όταν απομακρύνεται βλέπω στο χέρι της να κρατάει κάτι. Τελικά είχε βάλει το χέρι της στην τσέπη μου. Στο χέρι της πια βρισκόταν η καφετιά θήκη του αντικειμένου, που είχε και αυτό το σφαιρωειδές τραπεζόεδρο σχήμα.
Εγώ πια είμαι σπίτι μου και ξαπλωμένος εξακολουθώντας να έχω το πρόσωπο του νεαρού σούπερμαν. Αφού είχα ηρεμίσει, άνοιξα το στόμα μου και έβγαλα απ’ έξω το αντικείμενο αυτό που έψαχναν. Το κοίταξα και το ξαναέβαλα μέσα, αλλά αυτή τη φορά είχε πάρει την μορφή πράσινων σταφυλιών. Κι εκεί θυμήθηκα πάλι αυτήν την έκφραση που λέει ότι φαινομενική κατάσταση εστί πραγματικότητα. Στο μεταξύ κατά την κατάπωση μου ήρθε και η εικόνα ενός ερπετού…
Κι ένα ακόμα άλλο άσχετο όνειρο:
Όταν ξύπνησα και ξανακοιμήθηκα για άλλα 5-10 λεπτά είδα ότι έστελνα RDS σήματα με μια ειδική μικρή συσκευή. (RDS είναι τα σήματα που στέλνει ένας ραδιοφωνικός πομπός σε έναν δέκτη και τα εμφανίζει στην οθονούλα του ραδιόφωνου σαν ψηφιακά μηνύματα, όπως το όνομα του σταθμού, την ώρα κτλ.) σε ένα ραδιόφωνο ενός φίλου μου προσπαθώντας να επικοινωνήσω μαζί του. Κι ότι προσπαθούσα να του στείλω μια εικόνα της Μακεδονίας, γιατί εκεί μένει, αλλά με με ασπρόμαυρες επισκίασεις.
Ονειρολόγιο 