14 Ιουνίου, 2007
Η αυθεντική γη και υπερ-δύναμη
Είμαι σε μια χώρα, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω ποια. Βλέπω τα αξιοθέατα μέχρι να φτάσω σε οικόπεδο που είχε μέσα ένα σπιτάκι. Μου έκανε εντύπωση αυτό το οριοθετημένο οικόπεδο γιατί είχε μια ταμπέλα έξω που έλεγε: «Αυτή είναι η αρχική χώρα». Μπαίνω μέσα και ρωτάω τη κυρία που προφανώς της άνηκε αυτή η ιδιοκτησία:
«Τι εννοείται ότι είναι η αρχική χώρα;»
Και μου απαντάει:
«Από εδώ ξεκινήσανε όλα. Αυτή η γη που πατάς με τα όρια που βλέπεις γύρω χαραγμένα ήταν αρχικά η χώρα που τώρα γνωρίζεις και επισκέπτεσαι.»
Εγώ προσπαθώ να τη πιστέψω, ρωτώντας τη αν λέει αλήθεια και αυτή επαναλάμβανε τα ίδια λόγια:
«Κι όμως αυτή ήταν η αρχική χώρα, η γνήσια χώρα μέχρι που επεκτάθηκε στα σημερινά σύνορα που ξέρουμε.»
2ο όνειρο πιο περιπετειώδες:
Κακοί είχαν πιάσει μια φίλη μου και την είχαν κρεμάσει ανάποδα από ένα σκοινί μέσα σε ένα ψηλοτάβανο δωμάτιο. Ο μόνος τρόπος σκέφτηκα για να τη σώσω είναι να με βάλουν οι ίδιοι οι κακοί μέσα αφήνοντας τους να με πιάσουν. Τελικά όντως τους αφήνω να με πιάσουν και με κρεμάνε ανάποδα ακριβώς δίπλα από τη φίλη μου. Από ότι είδα η φίλη μου είχε χάσει ήδη τις αισθήσεις τις ενώ ο αρχηγός των κακών είχε δώσει εντολή στους άλλους κακούς να μπουν μέσα στο δωμάτιο. Έπρεπε να δράσω γρήγορα. Σκέφτηκα τότε να χρησιμοποιήσω τη δύναμη του δωματίου. Αν κάθε χώρος / δωμάτιο πιάνει ένα συγκεκριμένο χώρο όντως στο διάστημα που μεταφράζεται σε ενέργεια τότε εγώ μπορώ με αυτοσυγκέντρωση να αυξήσω αυτή την ενέργεια ή να την σπρώξω προς τα έξω από την πόρτα προκαλώντας μια ενεργειακή δίνη. Βάζω τις παλάμες μου να συγκρούονται κάθετα με τη μια να είναι παράλληλη με τη πόρτα και την άλλη να δείχνει προς την πόρτα, σαν να κατευθύνω προς τα εκεί τη δύναμη του δωματίου. Τελικά μόλις αρχίσανε οι κακοί να περνάνε από την είσοδο εγώ με πολύ αυτοσυγκέντρωση κατάφερα να τους σπρώξω προς τα έξω λες και χρησιμοποιούσα μια αόρατη δύναμη. Ενώ αυτοί πεταχτήκανε με τόση δύναμη προς τα πίσω που αιωρήθηκαν και για λίγο στον αέρα.
Powered by ScribeFire.
13 Ιουνίου, 2007
Ασανσέρ Διαμέρισμα; Αεροδρόμιο χωρίς πτήσεις;
Ένα περίεργο όνειρο θα έλεγα. Ήμουν σε ένα κτίριο με παρέα, πρώτα επισκεφτήκαμε μια καφετέρια και μετά κάτι άλλους χώρους. Μετά όμως χρειάστηκε να επισκεφτώ μια γυναίκα σε μια σπιταρόνα που έμενε.
Η γυναίκα με προϋπάντησε με χαρά κι άρχισε να μου δείχνει το σπίτι. Ήταν μια πολύ σοφιστικέ γυναίκα και ώριμης ηλικίας. Ήθελε να μου δείξει και τους άλλους ορόφους για αυτό μπήκαμε σε ένα χώρο που θύμιζε κάπως ασανσέρ, αλλά η μπροστινή πλευρά ήταν ανοικτή και ούτε υπήρχε πόρτα για να κλείσει. Μόλις πάτησε ένα κουμπί, δεν ήταν το ασανσέρ που μετακίνηθηκε αλλά ο όροφος. Το ασανσέρ ήταν το μόνο σταθερό και αμετακίνητο σημείο. Καθώς αλλάζαμε τους ορόφους (μέχρι που είδα και την καφετέρεια από το τζάμι ενός τοίχου του ορόφου που αλλάζαμε) το δάπεδο του κάθε ορόφου σιγά-σιγά χαμήλωνε μέχρι να σκεπάσει τελείως το δάπεδο του προηγούμενου ορόφου.
Τελικά η γυναίκα με πήγε στις αναχωρήσεις ενός αεροδρομίου. Είχαμε και μια τσάντα μαζί μας κι απλώς περίμεναμε στις κλασσικές μπλε καρέκλες της αναμονής. Εκεί καθόταν και μια νεαρή κοπέλα που δεν άργησε να μου κάνει τα γλυκά μάτια. Εγώ τελικά ενέδωσα και στο τέλος κατέληξα να τη φιλάω. Όμως η πιο μεγάλη έκπληξη ήταν ότι δεν αντέδρασε η άλλη κυρία καθόλου παρόλο που ήμουν σίγουρος ότι ενδιαφερόταν για μένα όπως κι εγώ για αυτήν (μάλλον).
Τελικά το βράδυ ήρθε και σκοτείνιασε η αίθουσα, και αναρωτήθηκα τι περίμενουμε τόση ώρα. Σίγουρα τώρα δεν θα πετούσε κανένα αεροπλάνο μέσα στη νύχτα. Τότε την είδα να σηκώνεται και μου πρότειναι να φύγουμε. Έγω έμεινα «κάγκελο» και της είπα:
«Καλά αν δεν φεύγαμε με καμια πτήση τότε γιατί ήμασταν εδώ πέρα;»
Και μου απάντησε:
«Επειδή ήθελα να σου δείξω το χώρο αναμονής.»
Powered by ScribeFire.
5 Ιουνίου, 2007
Μακρινή Πόλη
Τελευταία τα διαυγή όνειρα μου κρατάνε πολύ ώρα εκτός από το ότι είναι πολύ έντονα. Τις τελευταίες μέρες επιθυμούσα να είχα ένα και τελικά εχθές το βράδυ αφού μίλησα με τον Lexx για αυτά και διάβασα για 10 λεπτά για αυτά στη σελίδα lucipedia.com είδα ένα συνειδητό όνειρο εχθές το βράδυ. Δηλαδή ένα όνειρο στο οποίο είχα συνειδητοποιήσει ότι ονειρευόμουν. Το περίεργο ήταν ότι ούτε καν αναρωτήθηκα αν ονειρευόμουν ή όχι. Από την αρχή ήμουν σίγουρος ότι ονειρευόμουν. Μερικές φορές όμως αυτό μπορεί να σου δίνει απλώς μια ψευδή αίσθηση της διαύγειας γιατί τελικά απλώς ονειρεύεσαι ότι έχεις συνειδητοποίησει ότι ονειρεύεσαι (άντε βγάλε άκρη τώρα). Λοιπον, που ήμασταν; Α ναι στο όνειρο.
Είδα ότι ήμουν στην κορυφή μιας μικρής πολής σε ένα λόφο (και εχθές διάβασα ότι αυτό σημαίνει ότι έχεις μια συνείδηση για το που βρίσκεσαι ψυχικά/συναισθηματικά και μπορείς να τα δεις όλα από πάνω / μια σοφία / τα ουράνια / το προπύργιο των δικαίων.. κτλ… αν και δεν πιστεύω σε ονειροκρίτες κτλ. Αυτό φαίνεται και από το ότι είδα ένα όνειρο με αυτό το θέμα, αφού το διάβασα το θέμα κάπου, ώστε να σημαίνει κάτι).
Μπήκα σε ένα σπίτι για να το εξερευνήσω με μια διάθαιση για πείραγμα. Μετά συνέχισα στον κατηφορικό δρόμο. Σκέφτηκα να προσπαθήσω να πετάξω. Λίγο δοκίμασα, αλλά οι νόμοι της φυσικής στο μυαλό μου ήταν πολύ ισχυροί κι έτσι δεν είχα πολύ διάθεση να προσπαθήσω κι άλλο κι έτσι συνέχισα το δρόμο μου μέχρι που έφτασα στο κέντρο της μικρής πόλης. Εκεί ήταν ένα καφενείο κι απ’ έξω καθόταν ένας γέρος ή μια μεγάλης ηλικίας κυρία. Αυτός(η) μου είπε μια σοφή κουβέντα για τις γυναίκες και την τρέλα, αλλά δεν τη θυμάμαι καλά, παρόλο που την επανέλαβα πολλές φορές στο μυαλό μου για να μην τη ξεχάσω. Πιο πέρα συνάντησα ένα είδος Ινδιάνου Μάγου / Ιερέα από τη φυλή των Ινκας ή κάτι τέτοιο. Και πρόσπαθησε να με εξαγνήσει με κάτι μεγάλα κολιέ που είχαν κάτι ξύλινα κομμάτια που κάνανε θόρυβο. Κι εγώ ήμουν πολύ πρόθυμος για την όλη διαδικασία όπου τα πήρα μόνος μου από τη μια άκρη και τα έτριβα πάνω μου… Μετά είδα στο δρόμο δυο κοπέλες που πρέπει να ήταν αδερφές, και είχαν μια παράξενη ομορφιά. Με καλέσανε σπίτι τους, το οποίο βρισκόταν πάνω σε ένα πέτρινο δρόμο κολλημένο με άλλα σπίτια και με μια μεγάλη γκρι πόρτα, και φυσικά εγώ πήγα..
Powered by ScribeFire.
Formula σε Λίμνη
Τι σου είναι τα εξωτερικά ερεθίσματα… Μόλις άρχισε να βρέχει το βράδυ ονειρεύτηκα κι εγώ ότι είχα πάει για ταξίδι με τους φίλους μου σε ένα εξωτικό μέρος μέσα σε μια χώρα που έχω επισκεφτεί παλιά και θα ήθελα να ξανά επισκεφτώ. Αυτό μέρος ήταν γεμάτο λίμνες ανάμεσα σε μικρά όλο πράσινο βουνά. Άκουγα και το νερό κυλάει από ρυάκια (εξού και το νερό της βροχής). Όμως καθώς είχα ανέβει με τους φίλους μου σε μια ξήλινη γέφυρα που ήταν πάνω από τη λίμνη είδαμε μια βυθισμένη φόρμουλα (άσπρη-γκρίζα) που προσπαθούσε να πάρει μπρος. (μάλλον θα φταίει που εχθές άκουσα για λίγο για το ράλλυ ακρόπολις) Και λέγαμε καλά τι προσπαθεί να κάνει.. και το μόνο που ακουγόταν ήταν κάτι εξουθενωμένοι βρυχηθμοί με αποτέλεσμα να βγαίνουν μπουρμπουλίθες. Μετά το όλο σκηνικό εξελίχθηκε σε παιχνίδι όπου μπορούσαμε να κάνουμε ότι θέλαμε και να παίζαμε με τα νερά και αν θέλαμε σώζαμε την τοποθεσία στην οποία βρισκόμασταν και μπορούσαμε να συνεχίσουμε από εκεί αργότερα διαλέγοντας από ένα κύκλο από τα κουτάκια που δείχνανε από μια εικόνα για κάθε σκήνη. Κάπου καταλάθως έσβησα τις εικόνες εκτός από μια, που ήταν μέσα στο νέρο κι έπρεπε να συνεχίσω μέσα από το νέρο, αλλά δεν πειράζει.
Στο μεταξύ δεν θυμάμαι αν ήταν πριν από αυτό το όνειρο ή μετά. Αλλά ψάχναμε ένα μεταφορικό μέσο για να πάμε εκεί. Κι έπρεπε να περάσουμε θάλασσες κτλ. και σκεφτόμασταν πόσα θα έπρεπε να πληρώσομε… αλλά ευτυχώς βρήκαμε κάποιον άνθρωπο που μας είπε
ότι κι αυτός πηγαίνει εκεί και καθήσαμε και οι τρεις από πίσω. Αισθανόμασταν πολύ τυχεροί.
Powered by ScribeFire.
4 Ιουνίου, 2007
Διαρρήκτης
Το κλασσικό όνειρο που βλέπεις ότι ένας ληστής πάει να μπει στο σπίτι σου. Γενικά είχα ανήσυχο ύπνο εχθές βράδυ. Ξυπνάω (αν και τελικά απλώς ονειρευόμουν ότι ξύπνησα) ξαφνικά κι ακούω κάτι περίεργους θορύβους.
Μου είχε ξανασυμβεί αυτό άλλη μια φορά, αλλά ξύπνησα χωρίς να μπορώ να κινήσω το σώμα μου κι απλώς φοβόμουν ότι κάποιος μπορεί να προσπαθεί να μπει μέσα μέχρι να με ξαναπάρει ο ύπνος.
Τέλος πάντων μπαίνω στο σαλόνι και βλέπω να ανοίγει διάπλατα η πόρτα. Για τον διαρρήκτη ήταν εύκολο να παραβιάσει την πόρτα γιατί την είχαμε αφήσει ξεκλείδωτη. Αμέσως εγώ πιάνω την πόρτα και την ξανακλείνω με δύναμη προλαβαίνοντας να δω για λίγο το πρόσωπο το. Ανοιχτόχρωμα καστανά μαλλιά όχι πολύ πυχνά με ελαφρή αξυρησιά κι ένα λεπτό μουστάκι. Έχω βάλει τώρα όλο το βάρος μου πάνω στην πόρτα για να τη συγκρατήσω, αλλά δεν ξέρω για πόσο θα τη συγκρατήσω. Πρέπει να την κλειδώσω. Φωνάζω στην αδερφή μου να φέρει τα κλειδιά, αλλά αυτή κοιμάται. Ξαναφωνάζω πιο δυνατά, αλλά τίποτα. Της λέω να κάνει γρήγορα. Βάζω το χέρι μου στην τσέπη κι ευτυχώς βρίσω τα κλειδιά μέσα. Τα πιάνω στη χούφτα μου και τοποθετώ το ένα κλειδί στην κλειδαριά γυρίζοντας το γρήγορα. Η αδερφή μου είχε ξυπνήσει και μου λέει ότι προσπαθεί να πάρει τηλέφωνο την τοπική αστυνομία και της λέω να πάρει το 166, το 100 ότι δήποτε. Και μου λέει να μην ανυσηχώ αυτούς τους πήρε ήδη. Πηγαίνω γύρω-γύρω στο σπίτι και κλείνω πατζούρια, μπαλκονόπορτες, παράθυρα κτλ. μέχρι να βεβαιωθώ ότι το σπίτι είναι σφρασγισμένο καλά. Αργότερα έρχεται η αστυνομία και τους περιγράφω τι έγινε. Μέσα σε κάποια άτομα που είχαν έρθει στο σπίτι νομίζω ότι αναγνωρίζω και τον διαρρήκτη, αλλά δεν κάνω πολλά πράγματα εκτός από το ότι να θέλω να φύγω από εκεί.
Από εδώ και πέρα δεν έχει πολύ συνοχή το όνειρο κι έχει περισσότερο σχέση με αυτά που σκέφτηκα κι έκανα τις δυο τελευταίες μέρες…
Όμως ξαφνικά βρίσκομαι στο δρόμο κάτω από το κτίριο και βλέπω ότι φτιάχνουν έναν κήπο ξεριζόνοντας κάποιες καλαμιές (μιλούσα για καλαμιές πριν δυο μέρες) κάποιοι κηπουροί που μιλούσαν μια άλλη γλώσσα που την μιλούσα όμως κι εγώ και προσφέρθηκα να τους βοηθήσω, δεν έκανα και την καλύτερη δουλειά, αλλά προσπαθούσα. Από δίπλα φτιάχνανε και πεζόδρομο στο μεταξύ (κάτι που μπορεί να συμβεί σε 5 χρόνια). Τώρα έρχεται ένα φορτηγάκι, απ’ αυτά που είναι ανοιχτά πίσω και κατεβαίνουν από το σπίτι μια παρέα μου από άτομα μεγαλύτερης ηλικίας από μένα (τους σκεφτόμουν εχθές) και ανεβαίνουν πάνω στο φορτηγό. Τους λέω ότι ένας πάνω που είδα έμμοιαζε στον διαρρήκτη και μου είπανε να ανέβω πάνω στο φορτήγο κι έτσι έκανα και φύγαμε όλοι μαζί…
Powered by ScribeFire.
Ονειρολόγιο 