27 Ιουλίου, 2007

Μπόρα-Μπόρα

Posted in Φανταζύ στις 3:08 μμ από Διγέλαδος

Πηγαίνω πάλι σε ένα χώρο με πολλά καθίσματα. Αναμονής ήταν; δεν ξέρω (κι άλλη φορά που βλέπω χώρους αναμονής. Τι περιμένω άραγε; Ή είμαι στάσιμος;) Θέλω να πάω σε μια άλλη διάσταση, και σκέφτομαι, ευκαιρία είναι τώρα που κάθονται όλοι εκεί να τους κάνω εντύπωση. Στο μεταξύ ήδη κι άλλοι φίλοι μου έχουν περάσει στην άλλη διάσταση λέγοντας κάποιες μαγικές λέξεις. Χώνομαι ανάμεσα στα καθίσματα. Σηκώνομαι για να με δουν και φωνάζω «Άμπρα-Κατάμπρα» Χμμμ.. τίποτα δεν γίνεται. Ήμουν σίγουρος ότι ήταν έτσι.. Έρχεται και μια φίλη μου και λέμε μαζί: «Κατάμπρα!» Όλα άρχισαν γύρω μας να παραμορφώνονται και βρεθήκαμε μόνοι μας σε ένα ερειπωμένο, τσιμεντένιο δωμάτιο, με ένα τηλέφωνο μόνο κρεμασμένο και ένα-δυο καθίσματα εδώ κι εκεί. Όχι δεν ήταν ο σωστό χώρος. Μάλλον πάλι είπα τη λάθος λέξη. Πρέπει να ξαναδοκιμάσουμε. Και φωνάζουμε «Μπόρα-Μπόρα!» Πάλι όλα μεταμορφωθήκανε κι αυτή τη φορά πρέπει να είμαστε στο σωστό χώρο. Παντού πρασινάδα, και κάτι παράξενα φυτά. Πρέπει να ήταν άνοιξη γιατί μόλις λιώνανε τα χιόνια.
«Να πάρει» λέω στη φίλη μου, «Πρέπει σε αυτή τη διάσταση να περάσανε αρκετοί μήνες μέχρι να καταφέρουμε να μεταφερθούμε κι εμείς. Ελπίζω να προλάβαμε.»
Βλέπουμε μπροστά μας στον ορίζοντα μια γέφυρα να κατεβαίνει. Εμείς δεν μπορούμε να την ανεβούμε για να μπούμε, και στο μεταξύ έρχονται οι κακοί ιππότες από την άλλη μεριά πηδώντας τη γέφυρα. Επειδή είναι πολύ υπερυψωμένη στην αρχή οι ιππότες τρώνε τα μούτρα τους όταν πηδάνε από αυτήν, αλλά σιγά-σιγά καθώς κατεβαίνει αρχίζουν να πηδάνε με ασφάλεια και να τρέχουν προς το μέρος μας. Κρυβόμαστε εμείς πίσω από ψηλούς πράσινους θάμνους. Προσπαθώ να βρω όπλα, αλλά δεν βρίσκω και στο μεταξύ λέω στη φίλη μου:
«Προετοιμάσου, έρχονται!»

Powered by ScribeFire.

Μόνιμος σύνδεσμος Σχολιάστε

23 Ιουλίου, 2007

Το τέλος του κόσμου

Posted in Επιστ. Φαντασίας, Οικολογικά στις 10:02 πμ από Διγέλαδος

Η κάμερα κάνει ζουμ στην οθόνη ενός εργαστηρίου – παρατηρητηρίου. Ένα σφαιρικό αντικείμενο ανάμεσα στους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος φαίνεται να κατευθύνεται με μεγάλη ταχύτητα στη Γη. Ο παρατηρητής που έχει νυχτερινή βάρδια αυτή τη νύχτα έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό.

Τώρα βλέπουμε έξω από το εργαστήριο κι έξω από το κτίριο που το στεγάζει. Είναι ένα παραλιακό εκπαιδευτικό κέντρο. Εμείς τώρα (η κάμερα ας πούμε) βρίσκεται κάτω από τις ξύλινες σκάλες που οδηγούν στην πίσω είσοδο του κέντρου και κοιτάζει ψηλά προς την είσοδο γιατί φαίνεται κάποιος να ανεβαίνει τα σκαλιά και να θέλει να μπει στην είσοδο. Είναι η φίλη του νυχτερινού παρατηρητή και θέλει να του κάνει επίσκεψη. Την βλέπουμε να κοιτάζει λίγο από τα σκαλιά τη θέα της νυχτερινής θάλασσας και μετά να γυρίζει την πλάτη της για να ανοίξει την πόρτα και να μπει μέσα. Όμως αφού μπαίνει, εμείς δεν την ακολουθούμε μέσα, αλλά περιμένουμε ακόμα στην ίδια θέση παρακολουθώντας την πόρτα σαν να ξέρουμε ότι θα βγει σύντομα έξω. Κι όντως σε λίγα δευτερόλεπτα βγαίνει ξανά έξω γιατί συνειδητοποίησε ότι είδε κάτι περίεργο στον ορίζοντα. Αμέσως τρέχει προς την άκρη της ξύλινης αποβάθρας που άρχιζε από την πίσω είσοδο. Εκεί βρισκόταν ένα αρκετά μεγάλο τηλεσκόπιο. Βάζει το μάτι πάνω στην κατάλληλη εσοχή, αλλά δεν βλέπει τίποτα περίεργο.
«Να πάρει! Να δεις που θα έχει μπει πάλι μέσα κανένας θερμό-απορροφητικός σκόρος πάλι.»
Λέει κοιτώντας με απογοήτευση το τηλεσκόπιο. Όμως ξαφνικά βλέπει φως να βγαίνει από την εσοχή του τηλεσκοπίου, αν και διακεκομμένα. Ξανακοιτάει μέσα από το τηλεσκόπιο και βλέπει ένα κανονικό πλανήτη, κάπως μικρότερο από τη Γη όμως, να πλησιάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα τον πλανήτη μας προσπερνώντας τους υπόλοιπους πλανήτες σαν να ήταν σταματημένα αυτοκίνητα σε λωρίδα της λεωφόρου, γι’ αυτό στην αρχή δεν τον έβλεπε ή μετά τον έβλεπε διακεκομμένα. Πριν από κάθε πλανήτη έμπαινε στη σκιά του κι επειδή δεν τον έφτανε το ηλιακό φως εξαφανιζόταν μπροστά στα ανθρώπινα μάτια. Όμως είναι εκεί κι έρχεται. Η κοπέλα αμέσως έτρεξε μέσα στο κέντρο.

Το επόμενο πρωί οι φοιτητές καθώς μπαίνανε μέσα στο κέντρο μαθαίνανε για το νέο ή ήδη το είχανε προσέξει στον ουρανό και είχανε μείνει στην αποβάθρα για να τον κοιτάνε. Τώρα πια είχε μεγαλώσει αρκετά και φαίνεται η πορεία του να μην είχε αλλοιωθεί καθόλου από τη δυνάμεις βαρύτητας που ασκούσαν οι άλλοι πλανήτες, από τους οποίους περνούσε, λόγω της τρομερά μεγάλης ταχύτητας του.

Δεν πέρασε και πολλή ώρα μέχρι να πλησιάσει ο πλανήτης-κομήτης τόσο ώστε να φαίνονται και οι λεπτομέρειες του εδάφους πάνω σε αυτόν. Τότε ακούστηκε μια δυνατή φωνή απ’ αυτόν.
«Τίποτα από δεν πρόκειται να με σταματήσει. Θα καταστραφείτε όλοι. Και ούτε κάποιο τεχνολογικό επίτευγμα σας μπορεί να με εμποδίσει, γιατί μπορώ να διεισδύσω σε όλους τους υπολογιστές και να τους καταστρέψω. Είτε είναι windows, είτε linux, είτε οτιδήποτε»

Όλοι αρχίζουν να φωνάζουν και και να ουρλιάζουν. Μπαίνω μέσα και βλέπω τους πάντες να τρέχουν πανικόβλητους πάνω κάτω. Εγώ παίρνω τις σκάλες και τις ανεβαίνω γιατί θέλω να ειδοποιήσω τους φίλους μου. Επιτέλους φτάνω στο εργαστήριο τους και μπαίνω μέσα. Ήταν όλοι ατάραχοι και ο καθένας έκανε τα πειράματά του. Τα παντζούρια ήταν κλειστά και μάλλον δεν είχαν πάρει ιδέα τι γινόταν. Τους φωνάζω και τους λέω σιγά-σιγά ότι κάτι έχει πλησιάσει τη Γη, κάτι σαν κομήτης αν και πολύ μεγαλύτερος. Αυτοί δεν με πιστεύουν και ανοίγουν τα περσίδες από κάποια παράθυρα. Ναι όντως. Κάτι πολύ μεγάλο είναι στον ουρανό μας ακριβώς πάνω από τη θάλασσα κι από τι φαίνεται θα κάνει μια ελεύθερη πτώση κατευθείαν μέσα σε αυτήν. Κοιτάζουμε γύρω τη θέα της παραλιακής μας πόλης. Όλα τα μνημεία μας, όλα τα μικρά άσπρα σπίτια, θα βυθιστούν κάτω από τα σφοδρά κύματα που θα προκληθούν από τη σύγκρουση του πλανήτη με το δικό μας.
«Πάνε και τα ελληνικά νησιά που θέλαμε να δούμε» Σχολιάζω σαρκαστικά…

Τότε μου έρχεται μια ιδέα και την μοιράζομαι με τους άλλους: Τι θα λέγατε αν ανοίγαμε τον φράγμα που κρατάει όλα τα νερά του ποταμιού που παλιά περνούσε από τη πόλη μας; Πίσω από το φράγμα έχει φτιαχτεί μια ολόκληρη λίμνη και ίσως όταν τρέξουν τα νερά, τα οποία θα έχουν πάρει τόση δυνατή φόρα, όταν συγκρουστούν με τα νερά από τα κύματα της θάλασσας να μην τα αφήσουν να καλύψουν όλη τη πόλη μας…

Κάπου εκεί τελειώνει το όνειρο.. ότι πρέπει επεισόδιο και για τον Dr Who 😛 Αχ έπρεπε να είχα γεννηθεί στο Χόλιγουντ 😛

Powered by ScribeFire.

Μόνιμος σύνδεσμος Σχολιάστε

10 Ιουλίου, 2007

Το όνειρο σαν θέατρο

Posted in Σκέψεις στις 9:38 πμ από Διγέλαδος

Γενικά σε κάθε θεατρική παράσταση βλέπουμε τους ηθοποιούς να παίζουν ένα ρόλο που θα έχει κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους για να μπορούμε να τον ξεχωρίζουμε από τους άλλους. Επειδή μια θεατρική παράσταση κρατάει λίγο αναγκαστικά δεν προλαβαίνει ο κάθε χαρακτήρας να δείξει όλη την προσωπικότητα του και μάλιστα προσπαθεί να κάνει πιο έντονο αυτό το χαρακτηριστικό που έχει για να διαφέρει περισσότερο από τους άλλους. Ο ένας είναι ο αστείος, ο χιουμορίστας, ο άλλος είναι ο συμφεροντολόγος, ο άλλος είναι ρομαντικός και πάει λέγοντας. Έτσι καταλήγουμε να ταυτιζόμαστε όχι ολοκληρωτικά με κάποιο ρόλο, αλλά κάθε κομμάτι του εαυτού μας να ταυτίζεται με ένα συγκεκριμένο ρόλο που τον αντιπροσωπεύει. Επομένως σε μια θεατρική παράσταση  μπορούμε να διακρίνουμε πολλά κομμάτια του εαυτού μας που συγκρούονται, που συμφιλιώνονται και πάει λέγοντας. Κι όπως είπε μια φίλη ίσως ο συγγραφέας μια θεατρικής παράστασης έχει σαν σκοπό με τους ρόλους που γράφει να έχει στο τέλος μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, η οποία θα αποτελείται από αυτούς τους ρόλους-κομμάτια, ώστε να υπάρχει και μια αρμονία – ισορροπία. (κάτι που δεν είχα σκεφτεί)
Αυτό λοιπόν δεν κάνει κι ένα όνειρο; Βλέπουμε πολλά κομμάτια της προσωπικότητας μας να παίζονται από διαφόρους ρόλους. Βλέπουμε ποιο υπερισχύει, ποιο καταπιέζεται κτλ. κι έτσι μπορούμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα για την τωρινή μας ψυχολογική κατάσταση.
Ίσως και σε μια θεατρική παράσταση μπορούμε να ψυχολογήσουμε τον συγγραφέα με αυτούς τους χαρακτήρες και πώς προσπαθεί να τους προβάλει….

Powered by ScribeFire.

Μόνιμος σύνδεσμος Σχολιάστε

9 Ιουλίου, 2007

Καφέ με τον Μιλόσεβιτς

Posted in Διάλογοι στις 10:00 πμ από Διγέλαδος

Να και το πρώτο μου όνειρο με πολιτικό.

Ήμουν στο καναπέ του σπιτιού και κάποιος χτυπάει το κουδούνι της πόρτας. Ανοίγω την πόρτα μου και ποιόν βλέπω; Ήταν ο φίλος μου ο Μιλόσεβιτς! Αν και μέσα μου ήξερα ότι ήταν ο Πούτιν (βλέπε συνέχεια), αλλά μάλλον δεν τον είχα καταγράψει τόσο καλά μέσα μου όσο τον Μιλόσεβιτς. Είχε ανέβει στον από πάνω όροφο να δει τον Μπους και να μιλήσουν για ψάρεμα και τα πολιτικά δρώμενα (βλέπε ειδήσεις) και είπε να περάσει κι από μένα για να με δει. Μιλούσαμε ελληνικά (αν έχει κάποιος απορία) και με ρώτησε αν διάβασα την βιογραφία του. Εγώ αμέσως ευθέως του είπα ένα ξερό όχι. Όμως μετά στεναχωρήθηκα που του το είπα έτσι και είχα ενοχές. Γι’ αυτό πήρα το αντίγραφο που είχα αγοράσει της βιογραφίας του και του ζήτησα να μου το υπογράψει αν κι όπως είδε ήταν ήδη υπογραμμένο  (όπως είναι τα πρώτα αντίγραφα). Μετά κάτσαμε κάτω κι αρχίσαμε να μιλάμε. Του εξήγησα ότι όταν βρίσκεται σε τέτοιες συνευρέσεις με άλλους πολιτικούς ηγέτες όπως τον Μπους φαίνεται ότι έχει ένα ψεύτικο προσωπείο. Του λέω:
«Όταν χαμογελάς μαζί με τον άλλον φαίνεται ότι το κάνεις στα ψεύτικα. Φαίνεται κυρίως από τα μάτια σου, γιατί οι μυς σου γύρω τους φαίνονται χαλαροί, ενώ όταν χαμογελάμε ή γελάμε στα αληθινά σφίγγονται οι μυς εκεί μέχρι που σχηματίζονται και ρυτίδες (κι όντως έτσι είναι).

Είδατε τι κάνουν οι πολλές πολιτικές συζητήσεις;

Powered by ScribeFire.

Μόνιμος σύνδεσμος Σχολιάστε