29 Δεκεμβρίου, 2006
Μα ποιος είναι αυτός ο χοντρός άνδρας;
Άρχισα να έχω μια διαύγεια στο τελευταίο μου όνειρο όταν ένοιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ήταν ένας άντρας με πολύ εύσωμη κορμοστασιά, ο οποίος ένοιωθα ότι δεν ανήκει στο όνειρό μου. Έφτασα στο σημείο να συγκαλέσω μύτηνγκ όλους τους χαρακτήρες που ονειρεύτηκα εκείνο το βράδυ. Αν και αυτό δεν έγινε συνειδητά, αλλά από το υποσυνείδητό μου. Κάτι του βρωμούσε μάλλον και αυτού. Και μετά έβαλε το συνειδητό μου μυαλό στα ηνία της ανάκρισης. Ο χοντρός κύριος ήταν μόνος στην μια κεφαλή του μαύρου τραπεζιού (αν και δεν είχε αναλάβει αυτό το ρόλο, αλλά περισσότερο ως θεατής). Σε αυτό το μεγάλο τραπέζι βρισκόντουσαν και όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα των χθεσινών ονείρων μου αν και αυτά καθόντουσαν στην μια πλευρά του τραπεζιού κι εγώ καθόμουν μόνος μου απέναντί τους. Η περισσότερη συζήτηση, αν όχι όλη, έγινε με τον μαύρο χαρακτήρα του ονείρου μου. Ήταν κι ο κεντρικός χαρακτήρας στα τελευταία λεπτά, και τον είχα κάπως απέναντι μου. Άρχισα να αγορεύω:
«Ήρθαμε εδώ για να καταλάβω τι κάνει ο άλκ.. ο Αλκίνοος;»
«Αλκιβιάδης» απάντησε ο μαύρος και συνέχισα εγώ εκνευρισμένος:
«Ναι, ναι. Τι κάνει εδώ; Στο όνειρό μου! Όνειρό μου;» Εδώ συνειδητοποίησα πλήρως ότι ονειρεύομαι. «Ναι. Αυτή τη στιγμή ονειρεύομαι. Εσείς είστε χαρακτήρες του ονείρου μου. Καταλαβαίνω γιατί υπάρχετε και σας αισθάνομαι σαν κάτι το φυσικό / λογικό που είστε εκεί. Αυτός όμως όχι.» και έδειξα τον χοντρό άντρα με το χέρι μου.
«Δηλαδή» είπε ο μαύρος άντρας «αν βγάλω τη κουτάλα μου και σε χτυπήσω δεν θα πονέσεις» Εδώ εννοεί μαχαίρι, γιατί η κουτάλα στα παιδικά μου χρόνια ήταν ένα από τα απειλητικά μέσα στα οποίο αναφερόντουσαν οι γονείς μου για να με φοβερίσουν. Και ήταν κάτι το οποίο αναφέρθηκε για μια στιγμή και σε μια (πραγματική) συζήτηση προχθές.
Και εκεί που πήγαινε να τη βγάλει από κάτω από το τραπέζι απάντησα αμέσως. «Όχι, θα πονέσω. Στα όνειρα μπορείς να αισθανθείς τον πόνο κι άφησε την κάτω γιατί δεν έχω καμιά όρεξη να τον νοιώσω. Αυτή τη στιγμή είναι 5:30 με 6:00 το πρωί. Το αισθάνομαι ότι κοιμάμαι αυτή τη στιγμή στο κρεβάτι μου.» Μπήκα για λίγο στο πειρασμό να συγκεντρωθώ περισσότερο στο πραγματικό μου σώμα, αλλά σκέφτηκα ότι θα ήταν ρίσκο και θα έχανα τη συγκέντρωσή μου. Αυτοί με κοιτούσαν αποσβολωμένοι. Τελικά δεν μπορούσα να κρατηθώ περισσότερο απ’ ότι φαινόταν και ξύπνησα χωρίς να το θέλω εκείνη τη στιγμή. Κοίταξα το ρολόι μου και ήταν όντως 6:00 το πρωί ακριβώς.
Για όσους είναι περίεργοι παραθέτω και τα όνειρα που με οδήγησαν σε αυτή τη διαύγεια. Αλλά προειδοποιώ ότι είναι κάπως βαρετά και δεν έχουν κάτι το φανταστικό όπως κάποια άλλα που γράφω εδώ.
Στο πρώτο όνειρο που θυμάμαι είδα όλα σχεδόν τα παιδιά από την παρέα που βρεθήκαμε μαζί εχθές το βράδυ. Ήταν κάτι που δεν περίμενα κι απλώς είχα πει στον εαυτό μου φαντάσου να τους έβλεπα. Όμως ξύπνησα πολύ σύντομα, μάλλον επειδή διψούσα ή επειδή ξαφνιάστηκα που τους είδα. Η ώρα ήταν 4:30. Μετά όταν αποκοιμήθηκα είδα ότι καθόμουν σε ένα μικρό μαύρο τραπεζάκι. Σαν αυτό που είχα παλιά στο μπαλκόνι μου. Ήμασταν εγώ, ένας μαύρος άνδρας που ένοιωθα ότι τον γνώριζα, ένας άλλος άνδρας από την προηγούμενη παρέα του ονείρου μου, και ο χοντρός άντρας και καθόμασταν έξω από μια ανακαινισμένη καφετέρια / μπυραρία με μεζέδες που παλιότερα πρέπει να ήταν γερμανικό μεσαιωνικό πέτρινο σπίτι κάποιου αυλικού. (Ήταν αρκετά ψηλό). Μπήκα μέσα και κατέβηκα τα πέτρινα σκαλοπάτια για να βρω στον υπόγειο τον άλλο φίλο μας (ανήκει και στην προαναφερθείσα παρέα) ο οποίος σέρβιρε. Οι λίγοι πελάτες όμως κάνανε παράπονα για το ότι αργούσε πολλή ώρα το φαγητό. Ειδικά οι συγκεκριμένοι πελάτες μοιάζανε με τους πραγματικούς συγγενείς του «σερβιτόρου» φίλου μας, τους οποίους είδα για πολύ λίγο. Είχε χώρο να κατέβουμε όλοι κάτω άλλα όπως ανέβαινα είπα άστο καλύτερα. Αρκετά περνάει. Γύρισα πίσω στο τραπεζάκι με τους άλλους τρεις, το οποίο τραπεζάκι βρισκόταν τώρα ακόμα πιο μακριά από το κτίριο πάνω σε χαλίκια και ο εύσωμος άνθρωπος που καθόταν μαζί μας να μου κάνει μια μεγάλη εντύπωση. Τι θα πίναμε; Εγώ ήθελα πολύ να πιω τσάι του βουνού. Και είχα φέρει ένα ματσάκι σε σακουλάκι. (Πρέπει να διψούσα πάρα πολύ τελικά) Ζεστό νερό μπορούσαμε να ζητήσουμε από τη σερβιτόρα. Δυστυχώς όμως είχαμε άσπρα κυπελάκια. Για κάποιο λόγο έπρεπε να πάω πιο μακρυά και να βάλω λίγο νερό απ’ αυτό που είχαμε στα φυλλαράκια μέσα στο κυπελάκι μου. Τους άφησα μερικά φύλλα όμως και σε αυτούς. Ο ένας τα πατούσε για να γίνουν μικρά κομματάκια. Ενώ εγώ εκεί που ήμουν έκανα ένα μίγμα με το νερό και τα φύλλα και μετά γύρισα στο τραπέζι. Αλλά στη διαδρομή έχυνα σιγά-σιγά το νερό που είχε μέσα το κυπελάκι γιατί ήταν κρύο. Τέλος πάντων έβαλα και το ζεστό νερό μαζί με τα μικρά κομματάκια που είχε κάνει και ο φίλος μου και κάποια στιγμή τελειώσαμε.
Στο δρόμο του γυρισμού αναρωτιόμουν τι δουλειά είχε αυτός ο εύσωμος άνθρωπος μαζί μας. Ο λευκός άντρας μου είπε: «Ποιος χοντρός; Εμείς οι τρεις ήμασταν μόνο!» Εγώ του απαντάω: «Καλά, μας δουλεύεις; Ο άλλος ο αλκ..»
«Αλκιβιάδης» με στμπληρώνει ο μαύρος.
Και τότε ήταν που συγκάλεσα το συμβούλιο για να δω τι στο καλό γινόταν.
Επαναλαμβανώμενο στοιχείο όπως βλέπουμε από το προχθεσινό όνειρό μου το χρώμα μαύρο. Επίσης εχθές το παραέκανα στο φαγητό. Πολύ τυρί που μου προκαλούσε και δίψα.
27 Δεκεμβρίου, 2006
Ντουλάπα Τηλεμεταφοράς
Ή αλλιώς «Και οι καναπέδες έχουν ψυχή!»
Αυτό είναι το τελευταίο όνειρο μου από σήμερα το πρωί, όλα τα προηγούμενα έχουν σχέση με τη δουλειά μου και προφανώς έχω κάποιο άγχος ενώ δεν θα έπρεπε γιατί δεν είναι καμιά τρομερή δουλειά.
Είμαι αρκετά χρόνια μεγαλύτερος. Ζω σε ένα μεγάλο διαμέρισμα γεμάτο με μεγάλα μαύρα έπιπλα. Κάνω πειράματα. Πειράματα τηλεμεταφοράς. Χρησιμοποιώντας αντικείμενα βλέπω ότι πετυχαίνει, αλλά με κάποιες παρενέργειες. Το αντικείμενα εξ όψεως φαινόντουσαν σαν καινούρια (κάτι σαν να λέμε νεότερα) αλλά φθειρόντουσαν γρήγορα και μετά από ένα χρονικό διάστημα γινόντουσαν σκόνη όταν τα πίεζες με το χέρι σου. Στο μεταξύ είχα ένα πρόβλημα με τα έπιπλά μου. Μου εναντιωνόντουσαν. Ναι εκείνη την εποχή τα έπιπλα αντιδρούν κι αυτά συναισθηματικά. Αγκαλιάζοντας σε όταν αισθάνονται όμορφα για να αισθανθείς κι εσύ όμορφα και άλλα. Αποφάσισα να γυρίσω πίσω όλα τα έπιπλα μου, αρχίζοντας από τον μαύρο επίπεδο καναπέ μου (δεν είχε πλάτη) που έχει μόνο από τη μια μεριά ένα μπράτσο. Βάζοντάς το στο ασανσέρ, μου ήρθε ο αντικαταστάτης του, ένας άσπρος καναπές (αυτή τη φορά και με πλάτη). Ήταν «καινός» και του έδωσα εντολή να γεμίσει με μια όμορφη και καλή ψυχή. Ας γυρίσουμε τώρα πίσω στα πειράματά μου τηλεμεταφοράς. Το κρατούσα όσο μπορούσα μυστικό. Και μάλιστα η συσκευή ήταν κρυμμένη κι ας πούμε «μεταμφιεσμένη» σαν μια ξύλινη ντουλάπα – ραφιέρα στο ύψος ενός ανθρώπου. Αυτές που βάζουμε μέσα συνήθως πιάτα από κρύσταλλο και από μπροστά έχει μια γυάλινη πορτίτσα για να φαίνονται. Στο σπίτι μου έρχεται και η κουβερνάντα μου. Νομίζω ότι είναι κουβερνάντα. Πάντως είναι σε μεγάλη ηλικία, έχει υποψιαστεί για τα πειράματα μου, αλλά την εμπιστεύομαι κι ακούω γενικά κάθε συμβουλή της. Μάλλον την έχω για να προσέχει το σπίτι μου. Για μια στιγμή πηγαίνω κοντά στη ντουλάπα μαζί της και σκέφτομαι ότι αν έμπαινε μέσα σίγουρα θα έβγαινε από έξω νεότερη. Σαν να διάβασε τη σκέψη μου, ανοίγει τη καφετιά ντουλαπίτσα κι αρχίζει να βγάζει ένα-ένα τα ράφια και να τα βάζει στο τραπέζι που ήταν από μπροστά. Εγώ αρχίζω να τη βοηθάω, αλλά της λέω συγχρόνως: «Είσαι σίγουρη; Ίσως να μη μας βγει σε καλό.» «Ναι» μου απαντάει, χωρίς καν να μου το πει, αλλά συνεχίζοντας με την ίδια αποφασιστικότητα να βγάζει τα ράφια. «Καλά» σκέφτομαι μέσα μου. Τα πάνω ράφια σκέφτεται να τα αφήσει όπως έχουν επειδή ήταν λίγο κοντούλα και σκεφτόταν ότι θα χωρούσε. Αλλά εγώ τα πήρα και τα έβαλα πάνω από το πρώτο-πρώτο ράφι. Εκείνη τη στιγμή μπαίνει στο σπίτι η γυναίκα μου. Η όποια μόλις έχει γεννήσει. (Μάλλον το υποσυνείδητό μου σκέφτηκε για λίγο να τη φέρει μέσα έγκυο, αλλά θα είπε, μπα άσε θα παραήταν.) Η κουβερνάντα την παίρνει από τα χέρια και την βάζει μέσα στην ντουλάπα. Εγώ δεν ήξερα τι να κάνω. Βιάζεται να το ενεργοποιήσει. Εγώ πρέπει να σιγουρέψω ότι τα κόκκινα ψηφιακά νούμερα πάνω στην συσκευή είναι σωστά. Πλάτος: 60 μ, Υψος: 10 μ, Ταχύτ: 10 μ/s. Για κάτσε. Διαφορετικά δεν είναι από την προηγούμενη φορά; Ύψος 10 μέτρα; Την προηγούμενη φορά 12 μ δεν ήταν; Γιατί όμως μέτρα; Αφού εδώ μιλάμε για ενάμιση μέτρο ύψος. Η συσκευή ενεργοποιείται. Εξαφανίζεται μέσα σε καπνούς ξεθωριάζοντας η εικόνα της και μετά από μερικά δευτερόλεπτα κάνοντας τις ίδιες ερωτήσεις στο μυαλό μου αυτή εμφανίζεται λίγα μέτρα μακριά από τη συσκευή. Ίσως την επόμενη φορά θα έπρεπε να μεγαλώσουμε το ύψος για να βρεθεί πιο μακριά, μου λένε (η κουβερνάντα ή οι επιστήμονες που θα την δούνε αργότερα). Η γυναίκα μου με κοιτάζει με ένα θριαμβευτικό χαμόγελο, αλλά το βλέμμα της είναι διαφορετικό σαν να κρύβει κάτι άσχημο μέσα της…
Τότε ξύπνησα
17 Δεκεμβρίου, 2006
Σκιές πάνω από την Αθήνα
Ένα όνειρο που μας έστειλε η Παναγιώτα:
Είμαι στην Αθήνα, βραδιάζει, οι άνθρωποι σκυνθρωποί αλλά δεν με πειράζει περπατάμε μαζί.
Ξαφνικά μαύρες σκιές σκοτεινιάζουν ακόμα περισσότερο τον ουρανό και οι άνθρωποι τρέχουν φοβισμένοι να κρυφτούν, δεν φοβάμαι καθόλου αλλά τρέχω ίσως είμαι πολύ αθώα για να καταλάβω τον κίνδυνο.
Τρέχουμε τώρα να κρυφτούμε μπροστά μου είναι μια σκιά ένα μαύρο πουλί με ανάστημα ψιλού ανθρώπου σκελετωμένο, δεν φοβάμαι. Στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να το αγγαλιάσω, είναι τόσο αδύνατο. Φεύγω αλλά δεν φοβάμαι.
Βλέπω ένα έρειπο περίπτερο και μπαίνω μέσα γονατίζω, σηκώνω δειλά το κεφάλι μου και βλέπω έναν όμορφο ξανθό άντρα, σαν άγγελο, να πλησιάζει τον αφήνω να με δει να πλησιάσει και εκείνος χωρίς να πει κουβέντα με χτυπά με ένα μαδέρι έτσι όπως ήμουν γονατισμένη, φεύγω και τρέχω.
Είμαι μπερδεμενη τί είδε γιατί με χτύπησε;
Παιρνώ μπροστά απο τον πύργο των Αθηνών γέρνω το κεφάλι μου να με δω στο τζάμι.
Είμαι μαύρο πουλί ψιλό σκελετωμένο ανοίγω τα φτερά μου και πετάω με τόση δύναμη ψιλά, είμαι τεράστιο, είμαι δυνατό, είμαι τα πάντα αλλά… .
Τώρα πια η πολή είναι μέσα σε ενα κρατήρα μόνο φωτάκια βλέπω από πάνω μαύρα σύννεφα, και εγώ κλαίω, κλαίω δεν μπορώ να κατέβω, με φοβούνται. Γύρω μου μάυρο κενό ποιο κει ίσως άλλο πουλί, αλλά εγώ κοιτάω κάτω τόσο μόνη θλιμμένη.
Εδώ βλέπουμε δυο κεντρικά αρχέτυπα:
Τη Σκιά και το Αιώνιο Παιδί
Εδώ βλέπουμε τον κλασσικό φόβο, των περισσότερων ανθρώπων όπως φαίνεται και στο όνειρο της Παναγιώτας, της άγνωστης μας πτυχής που συμβολίζεται από τη Σκιά, αυτής που προσπαθούμε να απαλλαχτούμε. Ένας φόβος που μας οδηγεί στην φυγή. Όμως η Παναγιώτα δεν φαίνεται να φοβάται αυτήν την «άγνωστη» πλευρά του εαυτού της και είναι έτοιμη να την αναγνωρίσει και να τη δεχτεί όπως θα έπρεπε. Ήδη φαίνεται αποδυναμωμένη ίσως και από αυτό το «αγγάλιασμα».
Όπως γράφω και στη σελίδα με τα Αρχέτυπα Το αιώνιο παιδί, είναι η αληθινή πλευρά μας στην πιο αγνή μορφή. Όχι μόνο συμβολίζει την αθωότητα μας και το πόσο ευάλωτοι και αβοήθητοι είμαστε, αλλά αντιπροσωπεύει τις φιλοδοξίες μας και τις δυνατότητες μας. Δυστυχώς στην προκειμένη περίπτωση η Παναγιώτα δέχεται μια άσχημη αντίδραση από αυτήν την πλευρά της και πρέπει να βρει την αιτία. Μπορεί να φταίει που η φίλη μας κρύβεται και θέλει το παιδί να την κάνει να βγει από την κρυψώνα της όπως κι έγινε. Υπάρχει περίπτωση πάντως το παιδί και η σκιά να ανήκουν σε δυο αντίπαλες πλευρές και να πρέπει να βρει τη μέση λύση.
Φυσικά όλα αυτά είναι μόνο μια θεωρία. Η άλλη μπορεί να στηρίζεται στο γεγονός ότι ο ονειρευτής μας αισθάνεται απομονωμένος από τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω τους και άνετα θα δεχόταν να φύγει με τη βοήθεια αυτού του πράγματος που φοβούνται όλοι οι άλλοι άνθρωποι, κάτι που αυτός δεν το φοβάται και έχει γίνει φίλος μαζί τους. Ίσως αυτή η έλλειψη φόβου και η αποδοχή του να είναι ο λόγος που ήδη έχει διαχωριστεί από τους άλλους. Όμως το λαμπερό παιδί να της ζητάει να γίνει όπως ήταν παλιά.
Κι άλλα σενάρια μπορούμε να βγάλουμε. Το θέμα είναι εσύ τι σκέφτεσαι και τι αισθάνεσαι για όλα αυτά. Ίσως η πρώτη απάντηση που θα δώσεις στον εαυτό σου να είναι και η σωστή.
15 Δεκεμβρίου, 2006
Σε είδα στο όνειρό μου
ή αλλιώς «The science of sleep»
Μια ταινία που με ενθουσίασε με τον τρόπο που έδειχνε τα όνειρα, αλλά και τις εξηγήσεις που έδινε. Διόλου κακές. Φυσικά σε πολλούς θα τους θυμήσει τα video-clips των 80’s, λόγω του σκηνοθέτη και των προηγούμενων δουλειών του που φαίνονται κάπως και στην ταινία.
Ατάκες λένε για τα όνειρα όπως:
Stephane: «Tonight I’ll show you how dreams are prepared, love, friendships, relationships. All those ships.»
«Απόψε, Θα σας δείξω πως τα όνειρα φτιάχνονται, αγάπη, φιλίες, σχέσεις. Όλες αυτές οι δόσεις.»
Μάλιστα πιο πριν λέει ότι τα όνειρα εκτός από αυτά φτιάχνονται από τη μνήμη μας, τι έγινε την προηγούμενη μέρα, παιδικές αναμνήσεις, φόβους, πόθους, κάποια πράγματα που μας έχουν κάνει εντύπωση, συναισθήματα κτλ. κτλ.
Κι όντως πολλά από τα περιεχόμενα – μοτίβα των ονείρων του ήρωα της ταινία είναι όμοια με τα δικά μου. Το πέταγμα, η παραμόρφωση κάποιων τμημάτων του σώματος (ειδικά το υπερφυσικό μεγάλο μέγεθος των χέριων, που έτσι κι αλλιώς καταλαμβάνουν μια πολύ μεγάλη θέση στον εγκέφαλό μας ειδικά στον αισθητήριο τομέα) . Ακόμα έδειξε πως μερικές φορές όταν ξυπνάμε μέσα από τα όνειρά μας και δεν έχουμε πλήρως ξυπνήσει, αλλά πρέπει να σηκωθούμε γρήγορα γρήγορα, ακόμα μπορεί να δούμε κάποια ονειρικά αντικείμενα γύρω μας ή να έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε ακόμα στο όνειρό μας μέχρι να ξυπνήσουμε πλήρως.
7 Δεκεμβρίου, 2006
Αλλαγή Καταστάσεων
Λογικό είναι κάθε φορά που αλλάζουμε το περιβάλλον γύρω μας, όπου αυτή η αλλαγή θα κρατήσει για πολύ καιρό ή και μόνιμα (προς το παρόν), το υποσυνειδητό μας προσπαθεί να προσαρμοστεί σε αυτές τις καινούριες καταστάσεις. Αυτή η προσπάθεια φαίνεται πολύ και στα όνειρά μας. Όπως για μένα παράδειγμα που αυτό το καιρό γύρισα για τα καλά σπίτι μου, αλλά το υποσυνειδητό μου νοιώθει ότι μου έχουν μείνει κάποια συναισθηματικά κατάλοιπα για τα πρόσωπα που είχα συναντήσει εκεί. Βλέποντας όνειρα με αρνητικά συναισθήματα (μίσος, επιθετικότητα) για αυτούς, συνειδητοποιώ ότι χρειάζομαι κάποιο χρόνο ακόμα για να ξεφορτιστώ από αυτά τα συναισθήματα. Τι καλύτερος τρόπος όμως να εκτονώνομαι με τη βοήθεια των ονείρων, παρά να προσπαθώ απλώς να τα ξεχάσω, κρύβοντας καλά καλά μέσα στα άδυτα της μνήμης μου, ή εκδηλόνοντάς τα σε κοντινά μου πρόσωπα άθελα μου.
Συγχρόνως με αυτά τα όνειρα, βλέπω και όνειρα ελπίδας για αυτά που θα αντιμετώπισω στο εγγύς μέλλον, κάτι επίσης πολύ θετικό. Και μιλάμε για μεγάλες αντιθέσεις σε σχέση με τα όνειρα του παρελθόντος (τώρα βλέπω πολυτελή ξενοδοχεία). Αν και εντόπισα κάποιες μικρές άσχημες λεπτομέρειες. Ελπίζω μόνο να μην απογοητευτώ στο τέλος 🙂
Ονειρολόγιο 