25 Μαΐου, 2007
Λιωμένο κερί
Αυτό το όνειρο είναι επηρεασμένο από το συντριβάνι που είδα στην πλατεία Συντάγματος στις ειδήσεις, από το οποίο έβγαινε πάρα πολύ αφρός λόγω των πολλών μπυρών που έριξαν μέσα οι Άγγλοι και οι Ιταλοί φίλαθλοι του τελικού του Τσάμπιονς Λίγκ. Ενώ το προηγούμενο όνειρο ήταν επιρεασμένο από μια ερώτηση που μου κάνανε στο ξύπνιο μου για την Αμερική κι ένα τρακάρισμα που είδα στην τηλεόραση.
Ήμουν σε μια μικρότερη ηλικία νομίζω απ΄ότι είμαι τώρα και παίζαμε. Σκεφτήκαμε να φτιάξουμε ένα μικρό πύραυλο μέσα στο σπίτι κι επειδή είχαμε ακούσει ότι γίνεται να εκτιναχτεί ένα κερί σαν πύραυλος αν του βάλουμε φωτιά μέσα σε νερό είπαμε να το προσπαθήσουμε. Φυσικά κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. (Το κερί δεν είναι εύφλεκτο και το νερό δεν βοηθάει καθόλου) Πήραμε μια λεκάνη νερό και ένα τεράστιο άσπρο κερί που το φτιάξαμε να μοιάζει λίγο με πύραυλο που το βάλαμε μέσα στη λεκάνη. Συνέχεια ήμασταν με τα σπίρτα ή με τους αναπτήρες πάνω στο κερί. Και λίγο λίγο άρχισε να λιώνει το κερί και που και που να μαυρίζει σαν να πηγαίνει να πάρει φωτιά (κάτι που μας έδινε ελπίδα). Όμως όλο αυτό άρχισε να κάνει μάλλον μια χημική αντίδραση με το νερό κι άρχισε να βγάζει πάρα πολύ αφρό. Μπήκε μέσα ένας καθηγητής; ο σύμβουλος από το πρώτο όνειρο; Κι αμέσως πήρε τη λεκάνη για να τη χύσει κάπου γιατί θα πλημμυρίζαμε.
Powered by ScribeFire.
Μπάτμομπιλ
Βρεθήκαμε στην Αμερική για ταξίδι της αναψυχής με την αδερφή μου. Είχαμε μαζί μας την παλιά μας BMW (μπεμπέκα) που είχαμε κληρονομήσει από τους γονείς μας (αρχαία ήταν και είχε ήδη τα μαύρα της χάλια). Όμως την τρακάραμε κάπου και το μπροστινό μέρος καταστράφηκε. Ήρθε ενα ρυμουλκό και την παρέλαβε και την πήγε στο πιο κοντινό συνεργείο. Ένα συνεργείο τώρα μέσα σε μια από αυτές τις ερήμους της Αμερικής που νομίζεις ότι είσαι στη μέση του πουθενά. Σε αυτό δουλεύε μόνος του ένας κλασσικός αμερικάνος επαρχιώτης. Όταν τελικά το έφτιαξε, είχε αλλάξει τελείως το αμάξι από την μέση και μπρος. Το είχε κάνει σαν ένα υπερσύγχρονο μοντέρνο δίπορτο αμάξι κι έφερνε λίγο στο μπατμομπιλ. Εμείς φυσικά ανησυχήσαμε για το πόσο θα μας κοστίζε αυτό το πράγμα. Μόνο του το αμάξι δεν άξιζε ουτε 500 με 1000 ευρώ. Ευτυχώς μας είπε 2000 δολάρια (που είναι περίπου ίδια με ευρώ) και χωρίς δεύτερη κουβέντα είπα ΟΚ! Μάλιστα δεν έκανα ούτε παζάρι γιατί μου φάνηκε τόσο καλή η τιμή. Και σαν αναμνηστικό μου έδωσε ένα μικρό μοντέλο που ήταν σαν ένα χρωματιστό στυλό. Ήταν γκριζάσπρο με πρασινους, μπλε, πορτοκαλί κύκλους να περνάνε από γύρω του και με δυο ροδίτσες από κατω.
Δεν πιστεύω να πήραμε μόνο αυτό με τα λεφτά, ε;
Powered by ScribeFire.
Υπερπροστατευτικότητα
Ήμουν μέλος υιοθετημένης οικογένειας. Μας είχε αναλάβει ένας σύμβουλος κοινωνικής πρόνοιας. Αυτός που ελέγχει τις οικογένειες με υιοθετημένα παιδιά για να δει αν όλα πάνε ομαλά. Ήταν κάτι σαν δωρεάν προσωπικός παιδοψυχολόγος που του εκμυστηρευόμασταν τα πάντα. Τον ρόλο αυτού έπαιζε ένας γνωστός μαύρος ηθοποιός μεγάλης κάπως μεγάλης ηλικίας (επαναλαμβανόμενο χρώμα δέρματος). Σε μια από τις συναντήσεις μας του έδειξα κάτι μικρές μελανιές στο σώμα μου, αλλά του είπα ότι δεν έγινε τίποτα το τρομερό. Απλώς κάπως με έσφιξε ο πατέρας μου ή κάτι τέτοιο. Όμως ο σύμβουλος μας άρχισε να υποψιάζεται διάφορα πράγματα. Επίσης κατά τις συναντήσεις είχα προσέξει ότι είχε αρχίσει να δένεται πολύ μαζί μας συναισθηματικά. Νοιαζόταν ίσως υπερβολικά για το κάθε τι στη ζωή μας.
Αργότερα βρεθήκαμε όλοι σε ένα γήπεδο μπάσκετ. Οικογένεια και σύμβουλος. Κάποια στιγμή είχαμε απομακρυνθεί λίγο από τους άλλους και μου έκανε διάφορες ερωτήσεις σχετικά για το αν μας συμπεριφέρονται καλά. Εγώ του είπα ότι όλα πηγαίνανε καλά. Αυτός όμως δεν με πίστευε. Κι άρχισε να εκνευρίζεται. Τότε άρχισε να βάζει το χέρι του μέσα στην μπλούζα μου και να με ψαχουλεύει μήπως και βρει κάποια άλλη ύποπτη μελανιά. Εγώ τότε ανησύχησα πάρα πολύ γιατί όντως στην πραγματικότητα (στον ξύπνιο μου) έχω δυο μελανιές. Αυτός τα πήρε στο κρανίο, που λέει κι ο κόσμος, κι άρχισε να φωνάζει στους γονείς μου:
«Αν δεν δώσω εγώ τη συναίνεση μου και την υπογραφή δεν μπορείτε να κρατήσετε τα παιδιά. Και να ξέρετε ότι δεν θα τη δώσω!»
Powered by ScribeFire.
18 Μαΐου, 2007
ντίρι-ντίρι εναντίον σουλτάνου
σκηνικό
Καθόμαστε όλοι να δούμε μια ταινία σε ένα τεράστιο παραβάν που κάλυπτε ολόκληρο τον τοίχο. Ήταν μια μάχη του αδύνατου εναντίον του δυνατού. Ήταν μια τελευταία προσπάθεια για την απελευθέρωση από τον καταπιεστικό ζυγό. Κι όλα αυτά στην βαθιά Ανατολή. Με το που ξεκίνησε η ταινία, εγώ μπήκα μέσα στην ταινία. Κυριολεκτικά.
Εγώ ήμουν στο στρατόπεδο των καταπιεσμένων και αδυνάμων. Στο φρούριο των ανταρτών. Κι από ‘τι φαινόταν δεν πήγαιναν και τόσο καλά τα πράγματα για αυτούς. Γιατί βρισκόντουσαν διαρκώς στην άμυνα. Ο σουλτάνος συνέχεια έστελνε στρατό για να επιτεθεί στο φρούριο. Αλλά ευτυχώς είχαμε μια στρατηγική θέση. Ήμασταν οχυρωμένοι σε μια πλαγιά δίπλα στη θάλασσα. Από πάνω από την πλαγιά ήταν πολύ δύσκολο να μας επιτεθούν γιατί έπρεπε να ανεβούν την κοφτή πλαγιά που βρισκόταν από την άλλη μεριά, αλλά συνέχιζαν να προσπαθούν. Γι’ αυτό οι κάνες όλων των όπλων μας δείχνανε προς σ’ αυτήν την κορυφή. Θα μπορούσαν να έρθουν από την ακτή, αλλά θα είχε περισσότερο ρίσκο για αυτούς γιατί ήταν πολύ ανοικτά κι άνετα θα τους βλέπαμε από μακριά.
περιπέτεια
Όμως ξαφνικά είδα να έρχεται από την πλαγιά στα κρυφά ένας εχθρός μόνος του. Ήταν έτοιμος να επιτεθεί. Οι άλλοι δεν τον βλέπανε, αλλά εγώ τον έβλεπα και φώναζα να του ρίξουν. Με είχε πλησιάσει πάρα πολύ. Κι εγώ του επιτέθηκα πυροβολώντας. Αυτός άρχισε να τρέχει μακριά προς την ακτή καθώς τον κυνηγούσα. Τώρα πια είχα το μαχαίρι μαζί μου και με αυτό θα το σκότωνα. Τον πρόλαβα τελικά και του έκοψα την διέξοδο από την ακτή. Καθώς τον μαχαίρωνα στο πρόσωπο κι αλλού, το πρόσωπο του φανερώθηκε μέσα από τις μαντίλες. Ήταν τελικά μια γυναίκα. Συνέχισα για λίγο ακόμα να την μαχαιρώνω, αλλά δεν μπόρεσα άλλο. Κάτι με τραβούσε σε αυτήν. Κι έτσι όπως ήταν απέναντι μου την πιάνω από το πρόσωπο και την φιλάω μέσα στα αίματα.(λύση)
σκηνικό
Τώρα πια έχω ένα σύμμαχο και αποφασίζω να διεισδύσω στα κρυφά στο παλάτι του σουλτάνου μαζί της. Αφού φτάσαμε με ένα όχημα ντυμένοι με τις παραδοσιακές κελεμπίες περνάμε μέσα από τους φρουρούς.
περιπέτεια
Εγώ βγαίνω γρήγορα από το όχημα και δεν σταματάω πουθενά. Περνάω από την κεντρική είσοδο του παλατιού ανάμεσα από τους φρουρούς τρέχοντας για να μην προλάβουν να με εμποδίσουν. Κι επιτέλους φτάνω στην κεντρική αίθουσα όπου βρισκόταν ο σουλτάνος. Μαζί μου όμως έχω ένα μικρό μαχαιράκι κι όταν τελικά τον καρφώνω στην καρδιά δεν υπάρχουν και πολλά αποτελέσματα. Απλώς κάποιες ελαφριές πληγές. Προσπάθησα και στον λαιμό του, αλλά μόνο γρατζουνιές έκανε το μαχαίρι μου. Ήταν τόσο πολύ αστείες οι προσπάθειες μου που ο ίδιος ο σουλτάνος μου λέει:
«Να ορίστε, κρατάω το μαχαίρι πάνω στην καρδιά μου» και κρατώντας το πλάγια πάνω στο στήθος του πρόσθεσε «ίσως έτσι καταφέρεις κάτι».
κορύφωση
Εγώ ανίσχυρος πια και ταπεινωμένος αποφάσισα να διαφύγω για να πάρω άλλη φορά την εκδίκησή μου. Όμως ήδη οι φρουροί με είχαν περικυκλώσει στον διάδρομο έξω από την αίθουσα του παλατιού. Μόνο ξέροντας το τι βασανιστήρια θα μπορούσε να μου κάνει ο σουλτάνος αν με πιάνανε οι φρουροί του έπεισα τον εαυτό μου να πάρω το ρίσκο και να συνεχίσω να τρέχω προς την έξοδο με τον κάθε πελέκι στο λαιμό μου. Τότε ήταν που θυμήθηκα τις παλιές καλές εποχές. Τότε που τραγουδούσαμε μαζί το παραδοσιακό μας τραγούδι ντίρι-ντίρι. Κι εγώ άρχισα να το τραγουδώ. Αυτοί άρχισαν να το ψιθυρίζουν, αλλά με δήθεν αποφασιστικότητα πήγαν να με αποκεφαλίσουν με τα μακρά πελέκια τους. Αλλά τα πελέκια του συγκρούστηκαν μεταξύ τους. Ξαναπροσπάθησαν, αλλά μάταια, το τραγούδι τους είχε καταλάβει κι εγώ κατάφερα να τους ξεφύγω. Με μεγάλη φόρα τρέχω και απογειώνομαι πάνω από την αυλή. Τώρα πια πετούσα κι αρκετά από πίσω μου χωρίς να το έχει καταλάβει ότι είμαι μπροστά του ήταν ο σουλτάνος που κάλπαζε πάνω στο άλογό του.
Αφού πια είχα βγει από το παλάτι πρόσεχα να μην περάσω μέσα από τις τοπικές αγορές που ήταν εκεί γύρω γιατί ήξερα ότι οι μαγαζάτορες ήταν προσκείμενοι στον σουλτάνο και έτσι πετούσα από πάνω τους. Όμως κάπου ο κεντρικός παραλιακός χωματόδρομος έκανε μια αχνή διχάλα με ένα μικρότερο δρόμο που δεν φαινόταν. Κάτι που είχα παρατηρήσει και παλιά, αλλά ποτέ δεν είχα σκεφτεί να το διασχίσω. Τότε σκέφτηκα ότι ο σουλτάνος μπορεί να χρησιμοποιούσε αυτό το δρομάκι και ίσως θα ήταν καλύτερα να πάω κι εγώ από εκεί για να τον βρω/περιμένω. (λύση σε εκκρεμότητα)
Εκεί τελειώνει το όνειρο.. Αλλά είμαι σίγουρος ότι η συνέχεια θα φανεί στην πραγματική ζωή.
16 Μαΐου, 2007
Όνειρα για το μέλλον
ή από το παρελθόν;
Το άρθρο «ΜΝΗΜΕΣ από το ΜΕΛΛΟΝ» της Jessica Marshall του ΒΗΜΑScience μας δείχνει κάποια καινούρια και πολύ ενδιαφέροντα ευρήματα στο τομέα της νευροφυσιλογίας. Αυτά τείνουν να αποδεικνύουν ότι για τον εγκέφαλο τελικά το παρελθόν και το μέλλον είναι το ίδιο πράγμα. Οι σκέψεις μας δηλαδή που έχουν σχέση είτε με τις αναμνήσεις μας είτε με τις ονειροπολήσεις μας για το επόμενο καλοκαίρι περνάνε από τις ίδιες διόδους του εγκεφαλού μας. Λογικό είναι αφού για να μπορέσουμε να φτιάξουμε μια εικόνα του μέλλοντος θα πρέπει να πάρουμε κομμάτια από το παρελθόν που έχουμε ζήσει και να κάνουμε ένα κολάζ. Όμως κάπως έτσι δεν λειτουργούν τα όνειρα;
Τελικά τα όνειρα μήπως είναι απλώς ένα είδος εναλλακτικών σκέψεων για το μέλλον; Θα θέλα να δω κάποια σύγκριση εγκεφαλογράμματος κατά τη διάρκεια των ονείρων μας και της ονειροπόλησης που κάνουμε στο ξύπνιο μας. Όπως λέει και το άθρο όποτε δήποτε δεν σκέφτομαστε κάτι συγκεκριμένο αυτό κάνει αυτόματα εγκέφαλος.
Ίσως τελίκά και για αυτό να είναι τόσο πολύ εύκολο για τον εγκέφαλο να δημιουργεί όνειρα που βλέπουμε τον εαυτό μας στο μέλλον. Μάλιστα η συχνότητα των «μελλοντικών» ονείρων είναι αξιοσημείωτη (μόνο και μόνο παρατηρώντας τα δικά μου όνειρα). Αν για τον εγκέφαλο είναι το ίδιο πράγμα είτε μια ανακάλεση μιας ανάμνησης, είτε μια κατασκευή του μέλλοντος τότε ο τρόπος που το υποσυνείδητο μας θα θέλει να μας υποδείξει κάτι μπορεί να είναι τυχαίος. Κι αν δεν μπορεί να ξεχωρίζει το υποσυνείδητο – λόγω της έλειψης της λογικής μας σκέψης μας – μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος τότε να μην έχει σημασία καν ο χρόνος στα όνειρα…
4 Μαΐου, 2007
Φεστιβάλ Μακαρονιών. Και τι σχέση έχουν τα στρουμφάκια, με τους Γάλλους στρατιωτικούς και τους Τσολιάδες
Στην Αγγλία τρέχω με τα εσώρουχα μου στα κρυφά για να βρω μια πρώην μου που ήταν και καλή φίλη συγχρόνως. Αλλά είναι περιφρουρημένη μέσα σε ένα μεγάλο κτίριο από εστίες, το οποίο είχε γύρω τεράστιους πέτρινους τείχους και μια επίσης πολύ ψηλή πύλη. Μόλις πλησιάζω, ανοίγουν οι μεγάλοι προβολείς και ρίχνουν ένα φως πάνω μου. Από τα μεγάφωνα αρχίζουν να φωνάζουν με κοροϊδευτικά σχόλια, αλλά και απειλητικά. Εγώ τρέχω για να τους αποφύγω ντροπιασμένος, και στην πορεία συνεχίζω να φοβάμαι μη με δει κανένας.
Συναντάω σε ένα διάδρομο ένα ζευγάρι κάπως μεγάλης ηλικίας. Με προσκαλούν στη χώρα τους για ένα 3ήμερο φεστιβάλ μακαρονιών. Πηγαίνω τελικά με κάποια αγαπητά συγγενικά πρόσωπα και βρισκόμαστε σε ένα εστιατόριο. Εκεί μας λένε ότι έχουν συλλέξει 20 είδη μακαρονιών. Κι εγώ αναρωτήθηκα πώς θα προλαβαίναμε να τα δοκιμάσουμε όλα μέσα σε 2-3 ημέρες. Αυτοί τότε αρχίζουν να τα ονομάζουν ένα-ένα από τη λίστα τους. Είναι τα μακαρόνια Φρανκφούρτης, τα μακαρόνια Αγ. Φρανσίσκου, Ναπολιτάνα, Πουτανέσκα, αλλά κι ελληνικά είδη όπως τα μακαρονάκια κοφτά, του Χατζημιχάλη (κρασί δεν είναι αυτό;). Επίσης μας είπανε ότι υπάρχει κι ένα άλλο είδος με το όνομα Μπαχρέιν, αλλά δεν θέλανε να το εντάξουν στη λίστα γιατί είναι σαν αγγλικό φαγητό. Σχεδόν δεν είχαν τίποτα και ήταν άνοστα έτσι ώστε να χρειάζεται να προσθέτεις δική σου σάλτσα.
Έλληνες Τσολιάδες με τις φουστανέλες τους του 1821, Γάλλοι στρατιώτες από την ίδια εποχή, και στρουμφάκια αναζητάνε γυναίκες. Όταν πηγαίνουν σε ένα εστιατόριο, βλέπουνε δυο ηλικιωμένες κυρίες γεμάτες ρυτίδες και το δέρμα τους όλο ζαρωμένο. Η μια πιο μεγάλη από την άλλη με διαφορά 20 χρόνια. Κολλάνε στη νεότερη μιας και είναι νεότερη αλλά και γιατί νομίζανε ότι τους μιλούσε. Όμως αφού προσέξουμε περισσότερο στο πρόσωπο και των δυο γυναικών (κάνοντας ένα καλό ζουμ) θα καταλάβουμε ότι δεν τους μιλούσε. Μάθαινε απλώς η νεότερη στη μεγαλύτερη τα λόγια. Ίσως για να βρει κι αυτή κάτι.
Ονειρολόγιο 