4 Απριλίου, 2010
Ένα σχέδιο με κακό τέλος
Ήταν ένα παιχνίδι ή μάλλον ένα είδος συνέντευξης. Ο άντρας και η γυναίκα που θα επιλεχθούν από το διοργανωτή θα τους δοθεί η ευκαιρία να ταξιδέψουν με ένα ταξίδι κάπου κοντά στο χώρο της συνέντευξης. Ο χώρος συνέντευξης/παιχνιδιού είχε διάφορα συλλεκτικά ειδή. Παλιές κασέτες μουσικής και κόμικ. Η επιλογή δεν είχαμε καταλάβει πως γινόταν για να πω την αλήθεια. Τελικά επιλέχτηκαν δυο ζευγάρια ανδρών-γυναικών. Ακολούθησα το ένα αμάξι με τον ένα άντρα και γυναίκα. Ό άντρας δεν ήταν υποφερτός. Την έπεφτε κανονικά στη γυναίκα. Γενικά ήταν χυδαίος, αξύριστος κι ατημέλητος. Η γυναίκα δεν τον άντεχε με τίποτα. Σε κάποια στιγμή την τσάντισε τόσο πολύ, που όπως οδηγούσε το αμάξι του άνοιξε την πόρτα και τον πέταξε έξω. Αυτός κυλίστηκε στην άμμο, ενώ το αμάξι συνέχισε τη γρήγορη πορεία του. Πριν προλάβει να φωνάξει όμως στο αμάξι, αυτό έπεσε σε ένα σχεδόν αόρατο εμπόδιο και μετά έπεσε σε ένα γκρεμό, προκαλώντας μια μεγάλη έκρηξη. Επίσης είδε και το άλλο αμάξι με το ζευγάρι, το οποίο ερχόταν από έναν άλλο δρόμο. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα κι αυτό ανατινάχτηκε ενώ γινόταν σμπαράλια. Αυτός είχε μείνει άφωνος. Από καθαρή τύχη είχε μείνει ζωντανός. Πλησίασε τον γκρεμό και είδε προς τα κάτω. Ήταν σαν ένα νεκροταφείο αυτοκινήτων. Σμπαραλιασμένων αυτοκινήτων. Δηλαδή όλοι οι επιλεγμένοι εδώ είχαν καταλήξει; Αυτό ήταν το σχέδιο του διοργανωτή;
22 Σεπτεμβρίου, 2008
Μια εξιχνίαση ενός εγκλήματος
Είμαι στο αμάξι μου στη θέση του συνοδηγού. Σε ένα δρομάκι παράλληλο από την Εθνική Οδό. Είχα γείρει το κεφάλι μου στα χεριά μου πάνω από το κατεβασμένο παράθυρο της πόρτας και με έπαιρνε σιγά-σιγά ο ύπνος. Κάποια στιγμή όμως ακούω κάτι σαν πόρτα. Ξυπνάω και κάθομαι στη θέση του οδηγού. Προσπαθώ να ανάψω τη μηχανή με το κλειδί, αλλά δεν ανάβει. Κοιτάζω λίγο από εκεί το καπό, και βλέπω ότι είναι λίγο ανοιγμένο. Βγαίνω έξω να δω τι δεν πήγαινε καλά με τον κινητήρα. Όμως είδα στο πλάι προς τα πίσω να τρέχει ένας τύπος προς τη μηχανή του. Τότε τον κυνηγάω και προσπαθώ να τον ρίξω κάτω. Τα καταφέρνω και τον χτυπάω. Κόβω το κεφάλι του. Μπαίνω μέσα στο διπλανό κτίριο, το βάζω πάνω σε παλούκι και το καρφώνω σε ένα θρανίο. Όλο το κτίριο θύμιζε σαν ένα εγκαταλελειμμένο σχολείο.
Σε αυτό το κτίριο είχε διαπραχτεί ένα άλλο έγκλημα. Και τη σκηνή εγκλήματος διερευνούσε ένας ντετέκτιβ κι εγώ έτυχε να είμαι ο βοηθός του. Είχε χαθεί μια κοπέλα (ή περισσότερες) και δεν είχε διαπιστωθεί τι είχε γίνει. Ο τύπος που σκότωσα, ήταν ο μόνος μάρτυρας που υπήρχε σε αυτό το έγκλημα, αυτό το ξέραμε από τις κιλήδες του αίματος πάνω στη μπλούζα του. Φορούσε την ίδια μπλούζα με τότε. Και τώρα ήταν νεκρός.
Όπως κοιτούσα έξω από ένα παράθυρο του κτιρίου έβλεπα μια κυρία να έρχεται να χάνεται από την οπτική μου γωνία σε μια άλλη πλευρά του κτιρίου και αργότερα να εμφανίζεται και να φεύγει. Ήταν κάτι που επαναλαμβανόταν για μέρες. Άλλες φορές έβλεπα περισσότερες γυναίκες. Όλες κοιτάζανε ένα συγκεκριμένο σημείο του κτιρίου. Πήγαινα στο εσωτερικό του κτιρίου προς εκείνη την πλευρά, αλλά το μόνο που έβλεπα ήταν τον τοίχο. Αυτή η κατάσταση όμως συνέχιζε. Και υποψιάζομαι ότι κάτι μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτόν τον τοίχο. Το λέω στο ντετέκτιβ και συμφωνεί μαζί μου να ρίξουμε τον τοίχο. Αρχίζουμε όλοι μαζί να κοπανάμε τον τοίχο. Καταστρέφοντας το, βλέπουμε ότι όντως από πίσω κρυβόταν ένα σκοτεινό δωμάτιο. Ήμασταν όλοι σε ετοιμότητα, αλλά δεν ήταν κανένας μέσα, γυρνάω να δω από το παράθυρο και βλέπουμε τον άνθρωπο που έμενε μέσα να έχει σχεδόν φύγει από το σπασμένο τζάμι. Όμως μαζί μας ήταν ο ιδιοκτήτης αυτού του κτιρίου και πατέρας αυτού του νεαρού μαντράχαλου που προσπαθούσε να διαφύγει. Τρέχει και τον πιάνει από τα ρούχα και τον φέρνει μέσα από το παράθυρο στο δωμάτιο. Του ρίχνει μια σφαλιάρα, και του φωνάζει ρωτώντας τον γιατί τα έκανε όλα αυτά. Ήταν προφανές ότι ο ύποπτος εγκληματίας είχε διανοητικά προβλήματα. Το παράθυρο αυτό ήταν που βλέπανε οι κυρίες από έξω και μάλλον μέσα από το οποίο τον επισκεπτόντουσαν. Μάλλον κάποια μπορεί να τον πίεσε και να διαπράχθηκε εξ αμέλειας αυτό το έγκλημα. Τραγικό δεν ήταν που από μέσα είχε μια τόσο ασφαλεία, και δεν μπορούσε να τον βρει κανένας, αλλά από έξω ο καθένας θα μπορούσε να τον δει μέσα από το παράθυρο με γυμνό μάτι;
23 Σεπτεμβρίου, 2007
Το χαμένο επεισόδιο του Lost
Αυτό το όνειρο έχει επηρεαστεί από δυο πράγματα, τους χαρακτήρες του Lost και το χώρο της Ψυχολογίας
Εγώ, οι συνάδελφοί και οι καλοί χαρακτήρες του Lost ήμασταν στο σπίτι του γνωστού ερευνητή ψυχολόγου Μέρκελ 
(το ξέρω ότι δεν υπάρχει, και το πήρα το όνομα μάλλον από την Καγκελάριο της Γερμανίας, αλλά όσο να’ναι θυμίζει και όνομα ψυχαναλυτή, εξού και ο συνειρμός κι εδώ τον βλέπουμε με το πρόσωπο του αρχηγού των «κακών» του Lost).
Απ’ ότι θυμάμαι ήμασταν πειραματόζωά του αλλά εγώ συγκεκριμένα ήμουν και μαθητευόμενος του. Όμως τελικά αντιδράμε όταν συνειδητοποιούμε ότι πειραματίζονται μαζί μας και ότι είμαστε εγκλωβισμένοι μέσα στο σπίτι. Η σύγκρουση ήταν βίαια. Εμένα με πετάνε κάτω στο κελάρι του σπιτι . Παρόλο που με έχουν δέσει, εγώ βρίσκω έναν τρόπο και απελευθερώνομαι, όμως τότε μπαίνει ο Μπεν Μέρκελ και μου λέει ότι δεν έπρεπε να το κάνω αυτό. Έρχεται προς εμένα, με πιάνει και με χώνει μέσα σε μια αποθηκούλα κάτω από τα σκαλιά. Μέσα στην αποθηκούλα υπήρχαν διάφορα εργαλεία για το σπίτι και εγώ βρίσκω κάτι αιχμηρό και το καρφώνω στο στήθος του Μπεν. Τον αφήνω κάτω αναίσθητο. Παίρνω μαζί μου κάτι εργαλεία με κοφτερούς τροχούς και ανεβαίνω πάνω στα σκαλεία για να δω πως θα ανοίξω την πόρτα. Αρχίζω να κόβω γύρω από την κλειδαριά με τον τροχό και μόλις κάνω μια τρυπούλα από την άλλη μεριά βλέπω ότι με κοιτούσαν οι δικοί μου άνθρωποι. Ήρθαν να με διασώσουν. Πάμε να βγούμε έξω από το τεράστιο σπίτι. Στο μεταξύ ένας άλλος συνάδελφός μου τραυματίζει πολύ άσχημα έναν από τους κακούς. Αφού ο συνάδελφός μου τον άφησε για να φύγει μαζί μας, ο κακός άρχισε να σέρνεται προς την ανοιγμένη πόρτα του κελαριού. Από εκεί άκουγε την αδύναμη φωνή του Μπεν, του αρχηγού του. Και κατέβηκε με τα χέρια από τις σκάλες μέχρι που έφτασε στο πληγωμένο κορμί του Μπεν.
Στο μεταξύ έρχεται ένας από τους συνάδελφούς μου με φόρα προς εμάς φωνάζοντας ότι πρέπει να το κάψουμε το σπίτι! Εγώ του απαντάω ότι είναι τρελός, έτσι θα χαθεί όλη η δουλειά που έχει κάνει ο Μπεν Μέρκελ. Και τρέχω αμέσως προς το γραφείο του. Εκεί βρίσκονται όλα τα συγγράμματά του, τα άρθρα του, τα βιβλία του, τα ημερολόγιά του. Έτσι ότι έβλεπα στα ράφια τα έβαζα στα χέρια μου για να μπορέσω τουλάχιστον να διασώσω κάτι από όλα αυτά. Ενώ από έξω ρίχνανε βενζίνη και οινόπνευμα στους διαδρόμους για να βάλουν φωτιά. Βγαίνω έξω και μάλλον τους πείθω ότι δεν πρέπει να το κάνουν τονίζοντας τη σοβαρότητα της δουλειάς που έχει γίνει. Χωρίς να το ξέρω όμως αυτό καταλήγει να είναι ένα μεγάλο λάθος. Γιατί την ίδια ώρα κάτω στο κελάρι ο κακός που είχε συρθεί μέχρι τον αρχηγό του, κατάφερε με το σώμα του να ανέβει πάνω στην πληγή του Μπεν ώστε να σταματήσει την αιμορραγία θυσιάζοντας τη δική του ζωή για τη ζωή του Μπεν.
15 Απριλίου, 2007
Κρεμασμένη Γέφυρα και Κρυμμένοι Γίγαντες
Ήμασταν σε ένα αμάξι και είχαμε σταματήσει πιο πέρα από το δρόμο. Τότε δεχτήκαμε και μια κλήση στο κινητό, αλλά όταν απαντήσαμε, δεν ακουγόταν τίποτα. Τότε σκεφτήκαμε ότι μπορεί να βρισκόταν η/ο φίλη/ος μας σε κίνδυνο. «Να δεις που θα έχει πάθει κάτι στη γέφυρα που είναι κοντά μας.» μου είπε η φίλη μου που ήταν μαζί μου. Και τότε πήγα προς την γέφυρα να δω τι συμβαίνει. Όταν έφτασα αντίκρισα ένα περίεργο θέμα. Από τη γέφυρα ήταν κρεμασμένοι διάσπαρτα διάφοροι άνθρωποι. Είτε από τα χέρια τους είτε με σχοινιά. Γι’ αυτό και δεν μπορούσε να απαντήσει η/ο φίλη/ος μας, μάλλον δεν μπορούσε να φέρει το κινητό κοντά στο στόμα του. Στο μεταξύ οι άκρες αυτής της γέφυρας δεν την συνέδεαν με το έδαφος και έπρεπε να πηδήξω στην μια άκρη για να σκαρφαλώσω πάνω της. Προσπάθησα με μικρά πηδήματα στον αέρα να την φτάσω από τη μια άκρη. Μετά από μια-δυο προσπάθειες κρεμάστηκα κι εγώ από τη άκρη για να σκαρφαλώσω πάνω στη γέφυρα, αλλά μόλις το έκανα αυτό, η γέφυρα από το βάρος μου άρχισε να γέρνει προς το μέρος μου έτσι ώστε η απέναντι άκρη της γέφυρας να σηκώνεται προς τα πάνω, όπως και όλοι αυτοί που κρεμόντουσαν από τη γέφυρα. Απ’ ότι φαινόταν υπήρχε λόγος που κρεμόντουσαν όλοι αυτοί με αυτές τις αποστάσεις μεταξύ τους. Είχανε πλησιάσει την τέλεια ισορροπία. Όταν όμως εγώ προσπάθησα να κρεμαστώ, το βάρος μου την άλλαξε κι άρχισαν όλα να γκρεμίζονται. Μετά δεν ήξερα τι να κάνω, αν την άφηνα ξαφνικά και πηδούσα πίσω στο έδαφος μπορεί έτσι η γέφυρα να τρανταζόταν δυνατά. Επίσης θα μπορούσα να πλησιάσω στη μέση για να επαναφέρω την ισορροπία, αλλά δεν νομίζω να ήμουν αρκετά γρήγορος γιατί ήταν πολύ μακριά η γέφυρα. Δυστυχώς όμως μεταφέρθηκα στο επόμενο όνειρο, χωρίς να δω τη λύση του προβλήματος.
Βρέθηκα σε μια πολύ μικρή πόλη, φτιαγμένη πάνω σε τσιμέντο, όπου αναμέσα της περνούσε ένα μεγάλο κανάλι. Και γύρω μας υπήρχε ένα τεράστιο τσιμεντένιο τοίχος. Όμως αυτό που φοβόμασταν τελικά πραγματοποιήθηκε. Οι γίγαντες μας κάνανε επιδρομή. Τους είδαμε να προσπαθούν να περάσουν μέσα από το τοίχος. Αλλά μετά δεν είδαμε τίποτα άλλο. Είχανε εξαφανιστεί. Εγώ μετά από μερική σκέψη και αφού πέρασα από το κελάρι ενός πανδοχείου/εστιατορίου σκέφτηκα ότι θα μπορούσαν να έχουν κρυφτεί μέσα στα μεγάλα βαρέλια που είχαμε εκεί. Πήγα με την μαγείρισσα / αφεντικό του εστιατορίου να κοιτάξουμε τα βαρέλια. Κάθε βαρέλι είχε και μια τρύπα στα πλάγια, αυτό μας επιβεβαίωσε τους φόβους μας. Με τη βοήθεια κι άλλων αρχίσαμε να κουβαλάμε τα βαρέλια έξω και ένα ένα τα ρίχναμε μέσα στο κανάλι ώστε να πνιγούν μέσα στο νερό. Ούτε άχνα δεν ακούσαμε από αυτούς. Ευτυχισμένοι συνεχίσαμε τις δουλειές μας. Μετά ήρθε κάποιος με ένα μεγάλο όχημα,τρακτέρ κουβαλόντας ακόμα μεγαλύτερα βαρέλια. Και η μαγείρισσα τον καλοδέχτηκε γιατί έπρεπε να αντικαταστήσει τα προηγούμενα βαρέλια. Όμως το πολύ μεγάλο ύψος των βαρελιών και το ότι δεν έβγαινε ήχος από τα προηγούμενα βαρέλια και συνγχρόνως δεν βυθιζόντουσαν τελειώς συνειδητοποίησα ότι κάναμε ένα πολύ μεγάλο λάθος και με αυτόν τον τρόπο τους βάλαμε τους γίγαντες μέσα. Και τώρα πια ήταν πολύ αργά αν και έτρεξα να τους προειδοποιήσω ελπίζοντας να προλάβω το κακό…
17 Δεκεμβρίου, 2006
Σκιές πάνω από την Αθήνα
Ένα όνειρο που μας έστειλε η Παναγιώτα:
Είμαι στην Αθήνα, βραδιάζει, οι άνθρωποι σκυνθρωποί αλλά δεν με πειράζει περπατάμε μαζί.
Ξαφνικά μαύρες σκιές σκοτεινιάζουν ακόμα περισσότερο τον ουρανό και οι άνθρωποι τρέχουν φοβισμένοι να κρυφτούν, δεν φοβάμαι καθόλου αλλά τρέχω ίσως είμαι πολύ αθώα για να καταλάβω τον κίνδυνο.
Τρέχουμε τώρα να κρυφτούμε μπροστά μου είναι μια σκιά ένα μαύρο πουλί με ανάστημα ψιλού ανθρώπου σκελετωμένο, δεν φοβάμαι. Στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να το αγγαλιάσω, είναι τόσο αδύνατο. Φεύγω αλλά δεν φοβάμαι.
Βλέπω ένα έρειπο περίπτερο και μπαίνω μέσα γονατίζω, σηκώνω δειλά το κεφάλι μου και βλέπω έναν όμορφο ξανθό άντρα, σαν άγγελο, να πλησιάζει τον αφήνω να με δει να πλησιάσει και εκείνος χωρίς να πει κουβέντα με χτυπά με ένα μαδέρι έτσι όπως ήμουν γονατισμένη, φεύγω και τρέχω.
Είμαι μπερδεμενη τί είδε γιατί με χτύπησε;
Παιρνώ μπροστά απο τον πύργο των Αθηνών γέρνω το κεφάλι μου να με δω στο τζάμι.
Είμαι μαύρο πουλί ψιλό σκελετωμένο ανοίγω τα φτερά μου και πετάω με τόση δύναμη ψιλά, είμαι τεράστιο, είμαι δυνατό, είμαι τα πάντα αλλά… .
Τώρα πια η πολή είναι μέσα σε ενα κρατήρα μόνο φωτάκια βλέπω από πάνω μαύρα σύννεφα, και εγώ κλαίω, κλαίω δεν μπορώ να κατέβω, με φοβούνται. Γύρω μου μάυρο κενό ποιο κει ίσως άλλο πουλί, αλλά εγώ κοιτάω κάτω τόσο μόνη θλιμμένη.
Εδώ βλέπουμε δυο κεντρικά αρχέτυπα:
Τη Σκιά και το Αιώνιο Παιδί
Εδώ βλέπουμε τον κλασσικό φόβο, των περισσότερων ανθρώπων όπως φαίνεται και στο όνειρο της Παναγιώτας, της άγνωστης μας πτυχής που συμβολίζεται από τη Σκιά, αυτής που προσπαθούμε να απαλλαχτούμε. Ένας φόβος που μας οδηγεί στην φυγή. Όμως η Παναγιώτα δεν φαίνεται να φοβάται αυτήν την «άγνωστη» πλευρά του εαυτού της και είναι έτοιμη να την αναγνωρίσει και να τη δεχτεί όπως θα έπρεπε. Ήδη φαίνεται αποδυναμωμένη ίσως και από αυτό το «αγγάλιασμα».
Όπως γράφω και στη σελίδα με τα Αρχέτυπα Το αιώνιο παιδί, είναι η αληθινή πλευρά μας στην πιο αγνή μορφή. Όχι μόνο συμβολίζει την αθωότητα μας και το πόσο ευάλωτοι και αβοήθητοι είμαστε, αλλά αντιπροσωπεύει τις φιλοδοξίες μας και τις δυνατότητες μας. Δυστυχώς στην προκειμένη περίπτωση η Παναγιώτα δέχεται μια άσχημη αντίδραση από αυτήν την πλευρά της και πρέπει να βρει την αιτία. Μπορεί να φταίει που η φίλη μας κρύβεται και θέλει το παιδί να την κάνει να βγει από την κρυψώνα της όπως κι έγινε. Υπάρχει περίπτωση πάντως το παιδί και η σκιά να ανήκουν σε δυο αντίπαλες πλευρές και να πρέπει να βρει τη μέση λύση.
Φυσικά όλα αυτά είναι μόνο μια θεωρία. Η άλλη μπορεί να στηρίζεται στο γεγονός ότι ο ονειρευτής μας αισθάνεται απομονωμένος από τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω τους και άνετα θα δεχόταν να φύγει με τη βοήθεια αυτού του πράγματος που φοβούνται όλοι οι άλλοι άνθρωποι, κάτι που αυτός δεν το φοβάται και έχει γίνει φίλος μαζί τους. Ίσως αυτή η έλλειψη φόβου και η αποδοχή του να είναι ο λόγος που ήδη έχει διαχωριστεί από τους άλλους. Όμως το λαμπερό παιδί να της ζητάει να γίνει όπως ήταν παλιά.
Κι άλλα σενάρια μπορούμε να βγάλουμε. Το θέμα είναι εσύ τι σκέφτεσαι και τι αισθάνεσαι για όλα αυτά. Ίσως η πρώτη απάντηση που θα δώσεις στον εαυτό σου να είναι και η σωστή.
30 Νοεμβρίου, 2006
H Crucilla μας έστειλε το όνειρό της
και αναρωτιέται γιατί την βασάνισε τόσο πολύ και της βγήκε κιόλας!
Η Crucilla στο αστυνομικό τμήμα και κοιτάει τον αξιωματικό υπηρεσίας. Βλέπει πάνω από το γκισέ ένα πατάρι και ουπς….μες στο πατάρι. Άπειρο σκοτάδι, άπειρο, άπειρο και παρόλο που τα μάτια μου είναι ανοιχτά τόσο δεν βλέπω τίποτα που είναι σαν να είναι κλειστά. Προχωρώ στο άπειρο και νιώθω μια σκάλα. Την ανεβαίνω τυφλή ανιχνεύοντας το επόμενο σκαλί με το πόδι μου. Σαν το stepper με τραινάκι του τρόμου. Ανέβαινα αρκετή ώρα. Είδα και ένα χρυσοπορτοκαλί δέντρο 
χωρίς τις ρίζες του, να αιωρειται πλάι μου, μέσα στη μαυρίλα καθώς ανέβαινα . Την κορυφή την κατάλαβα , δεν την είδα. Ένιωσα ότι η άπειρη μαυρίλα μπροστά μου ήτανε παχύρρευστη σαν βούρκος, σαν βάλτος. Μες στο όνειρο μου όμως δεν υπήρχαν αυτές οι λέξεις. Το σημαινόμενο βούρκος είχε ως σημαίνον το «λήθαργος / λήθ绨. Κι έτσι αποκάλεσα στο μυαλό μου το υγρό σκοτάδι που σαν σκοτεινή λίμνη μου έκλεινε το δρόμο. Μέχρι που άρχισαν να ανδύονται δυο χέρια ολόλευκα και οστεώδη, που μου θύμισαν τα δικά μου. Κάτι κρατούσαν οι παλάμες που ξεπρόβαλλαν στραμένες προς εμένα. Κάτι υπόλευκο και οβάλ, σαν βότσαλο από ελεφαντόδοντο ένα στο κάθε χέρι… 
Μεχρι που αναδύθηκε μια γυναίκα με υψωμένα τα κρινένια της χέρια και τα μαλλιά της ριγμένα μπροστά , μαύρα και μακριά…
Σαν το κοριτσάκι του The ring 
αλλά ήταν σίγουρα γυναίκα αλλά εξίσου απόκοσμη. Να κρατήσουμε και το feeling… Θυμίσου, βγήκε από ένα άπειρο μαύρο βούρκο με υψωμένα τα χέρια. Κάτω από το κρυμμένο πρόσωπο της, το βλέμμα της στόχευε εμένα. Λες να μην της έκανα εντύπωση κι εγώ μεσα στο σκοτάδι, να μην ήμουν κι εγώ σχεδόν φωσφορίζουσα μες στο μαύρο «λήθαργο»; (Φίλοι του Jung: κι εγώ τέτοια μαλλιά είχα στην πραγματικότητα) Μού μίλησε αλλα δε θυμάμαι τι μου είπε. Ούτε θυμάμαι αν είδα το ίδιο όνειρο δυο φορές ή αν ξαναπήγα να της μιλήσω μες στο ίδιο όνειρο. Πάντως ήταν φιλική και μάλλον θα τη συμβουλεύτηκα για κάτι. Που δεν θυμάμαι γαμώτο.
Μπορείτε να διαβάσετε το όνειρό της και στο blog της: http://crucialchaos.blogspot.com/2006/11/vol1.html
Το comment μου λοιπόν για το e-mail:
Δεν είναι και λίγο πράγμα να πέφτεις στα άδυτα του υποσυνειδητού σου. Σε εκείνο το σκοτεινό πατάρι του μυαλού σου. Κι όσο και να ανεβαίνεις τόσο τρομακτικό θα γίνεται, μέχρι να το συνηθίσεις, αποδέχοντας αυτήν την κρυμμένη πλευρά του εαυτού σου, και να αισθανθείς έτσι μια οικιότητα μαζί της. Αφού όπως μας λες κυμάται ακόμα (βρίσκεται στη λήθη του σκοταδιού). Ποιό είναι όμως αυτό το κοριτσάκι; Φυσικά είναι κάποιο τμήμα του εαυτού σου. Αλλά το ερώτημα είναι ποιο ακριβώς; Και μάλλον σου ζητάει την προσοχή σου με τα χεράκια της. Αλλά επίσης το βλέπω πολύ παραμελημένο. Γιατί έτσι; Ποιο κομμάτι του εαυτού σου παραμελείς; Έχει σχέση μήπως με την παιδική σου ταυτότητα μιας και είναι μικρή σε ηλικία; Βλέπεις έτσι τον εαυτό σου; Τί συμβουλή θέλει να σου δώσει; Αυτές τις ερωτήσεις λοιπόν πρέπει να κάνεις στον εαυτό σου, ειδικά αν επαναλαβάνεται συνέχεια το όνειρό σου. Πάντως το ότι βλέπεις εκείνο το δέντρο με τα λαμπερά του χρώματα δεν είναι κάτι καθόλου άσχημο. Κάτι μεγαλώνει μέσα σου και σε λίγο θα δώσει καρπούς, φτάνει να το κάνεις να ριζώσει 😉
Όμως όταν λες ότι σου βγήκε, εννοείς για αυτά που γράφεις μετά στο blog σου; Ότι φόρεσες τελικά κι εσύ τα άσπρα στο νοσοκομείο. Διόλου απίθανο να σε προειδοποιούσε το κοριτσάκι για κάτι σωματικό. Αλλά πότε το ξαναείδες το όνειρο;
19 Νοεμβρίου, 2006
Διέξοδος από το νησί του Τρούμαν
Πριν κοιμηθώ υπέβαλα τον εαυτό μου να μου δείξει στο όνειρό μου μια πρόβλεψη για το πως μπορεί να είναι ο εαυτός μου στο μέλλον.
Βρίσκομαι τελικά 10 με 15 χρόνια μεγαλύτερος σε ένα απομονωμένο μέρος που φαινόταν σαν κάτι με νησάκι. Εκεί βρισκόταν κι ένας μεγαλύτερος άνδρας που κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν εγώ άλλα 20 χρόνια μεγαλύτερος. Εγώ είχα την πεποίθηση για αυτό το μέρος ότι ήταν ένα στάδιο πριν την μετάβασή μας στο θάνατό μας κι ότι δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες για μας. Αυτός όμως ήταν πολύ ήρεμος. Η πεποίθησή του ήταν ότι δεν είναι τίποτα σοβαρό κι ότι κάποια στιγμή θα εξαφανιστούμε από εδώ και θα επανέρθουμε πίσω στο μέρος από το οποίο ήρθαμε. Αυτή η θετική του στάση μου την έσπαγε πάρα πολύ. Μου έλεγε, «Σιγά μωρέ, έχω δει τόσο καιρό που είμαι εδώ κι άλλους και αυτοί κάποια στιγμή εξαφανιζόντουσαν, που αλλού να πηγαίνανε;»Εγώ δεν το πίστευα αυτό. Και είχα την κλασσική αρνητική μου αντίδραση. Ήθελα να δοκιμάσω τα όρια αυτού του κόσμου μέσα στον οποίο βρισκόμουν. Γι’ αυτό και βούτηξα στη θάλασσα κι άρχισα να κολυμπάω, χωρίς να νοιάζομαι αν θα πεθάνω από πνιγμό. Γιατί αν πέθαινα ήθελα να δω που θα πήγαινα μετά. Όμως το κύμα δεν με άφηνε να προχωρήσω και πολύ μακριά από το νησί και με παράσερνε στα βράχια. Από εκεί το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να πηγαίνω από κοντά και να έβλεπα πότε θα σταματούσαν. Ο γέρος με ακολουθούσε περίεργος αν και με αποδοκίμαζε συνεχώς. Τελικά κατάφερα ή να περάσω απέναντι σε ένα άλλο μικρότερο νησάκι εκεί κοντά ή απλώς πέρασα από την άλλη μεριά του νησιού. Πάντως εκεί που ήμουν αφού ανέβαινα τα βράχια είδα ότι υπήρχαν σκαλιά σκαλισμένα πάνω τους. Μάλιστα αυτά τα σκαλιά είχαν πάνω κάτι σύμβολα πάνω τους χαραγμένα, που θύμιζαν αυτά που είναι στα καπάκια της ΔΕΗ κι άλλων τέτοιων εθνικών εταιριών. Το φώναξα και στον γέρο εντυπωσιασμένος για την ένδειξη πολιτισμού και με ανυπομονησία τα ανέβηκα φτάνοντας πάνω σε ένα κεντρικό δρόμο όπως φαινόταν ενός χωριού. Από εκεί μάλιστα ξεκινούσε κι ένα πανηγύρι. Και στο πρώτο κιόσκι που είδα απέναντι μου ήταν μια κυρία που με καλωσόριζε και μου έδειχνε το δρόμο για το πανηγύρι. Εγώ αφού δεν είχα τίποτα να χάσω, προχώρησα προς τα εκεί. Κι εκεί δεν θυμάμαι το υπόλοιπο όνειρο ή άλλαξε τελείως.
1 Νοεμβρίου, 2006
Κομμάτι από ταινία;
Ένα ζευγάρι είναι έξω στην εξοχή, στον αγρό μέσα στην νύχτα. Ο άντρας ήμουν εγώ και απλώς το διασκεδάζαμε τρέχοντας και παίζοντας στα χόρτα. Οι κλασσικές σκηνές πριν την ερωτική σκηνή. Όμως ακούμε κάτι πυροβολισμούς. Γυρίζουμε το κεφάλια μας προς τα εκεί που ήρθε ο ήχος και είδαμε κάτω από το φεγγαρόφωτο ένα τύπο σκυμμένο πάνω σε έναν άλλο που ήταν ξαπλωμένος στο χώμα. Εκεί κοντά άρχισε να πλησιάζει κι ένα αυτοκίνητο και τα φώτα του φώτισαν για λίγο τον σκυμμένο άνδρα. Αυτός τότε άρχισε να τρέχει με το αμάξι να φεύγει κι αυτό….
Πολλές αστυνομικές ταινίες βλέπω…
13 Ιουλίου, 2006
πτώμα πίσω από τη βιβλιοθήκη
Είμαι σε ένα στρατόπαιδο σε πάγο.
Με στέλνουν σε ένα γραφείο, κάπου εκεί κοντά. Ο μόνος τρόπος για να μπω μέσα (επειδή είναι κάτι σαν ημιπόγειο) είναι μέσω μιας ορθογώνιας τρύπας που καλύπτεται με αραιό τσιμέντο και χώμα. Κάθε φορά που βγαίνεις πρέπει να την ξανακαλύπτεις. Είχε δίπλα της και μια άλλη μικρότερη τρύπα που είχε κάτι όργανα, η οποία καλυπτόταν κι αυτή με τσιμέντο. Το βράδυ που ξαναπήγα (μάλλον για υπηρεσία) βρήκαμε ένα πτώμα πίσω από μια βιβλιοθήκη με παιδικά βιβλία :S
Άντε βρες άκρη τώρα, δυστυχώς δεν είχε πολλή λεπτομέρεια, την επόμενη φορά όμως θα θυμάμαι περισσότερα.
20 Ιουνίου, 2006
MatchGame
O Γιουνγκ (ή κάποιος που του έμοιαζε, μπας και ήταν κανας Φρόυντ;) βρίσκεται στο σπίτι του. Ένα παλαιομοδίτικο σπίτι (τι άλλο θα ήταν εκείνη την εποχή) με τις βιβλιοθήκες του, τις καφέ δερμάτινες καρέκλες και τον χαμηλό φωτισμό του από πορτατίφ που καίνε λάδι. Κάτι σκέφτεται πάρα πολύ βαθιά. Είχε σχέση με ένα μυστικό που έχει την κωδική ονομασία MatchGame δυστυχώς έχουν πάρει τα πράγματα μια άσχημη εξέλιξη κι αυτό σημαίνει δραματικό τελός για αυτόν και τους συνεργάτες του. Μάλλον θα έπρεπε να αυτοκτονήσουν. Σηκώνει το τηλέφωνό του, ο πρώτος που έπρεπε να πάρει τηλέφωνο ήταν ο Βολταίρος (τώρα τι σόι τηλέφωνο ήταν αυτό που θα έφτανε τον Βολταίρο και την εποχή του δεν ξέρω, πάντως το όνειρό τελειώνει εκεί … )
Μετά βρέθηκα σε ένα θόλο που ανεβαίνει προς τον ουρανό και μέσα από αυτό μπορείς να αλλάξεις την τοποθεσία γύρω σου. (Σαν το Myst V) Στην αρχή είχα ταξιδέψει με τα πόδια ή με άλλο μεταφορικό μέσο μέσα από ενα δασώδες μέρος που είχε και τα πέτρινα κατασκευάσματά του και τις ομορφιές του. Τώρα μέσα από το θόλο έβλεπα το ίδιο μέρος να σκοτινιάζει από τη σκιά των γρίζων τεράστιων διαστημόπλοιων που είχαν ξεκινήσει τον πόλεμο εναντίον των κατοίκων αυτού του κόσμου (αν και αυτοί στα διαστημόπλοια μπορεί να ήταν από τον ίδιο κόσμο) και άρχιζουν να καταστρέφουν τα πάντα από κάτω τους με φωτιές και εκρήξεις.
νοτ γκουντ νοτ γκουντ ατ ολλ.
Ονειρολόγιο 