29 Μαρτίου, 2006

Το (όχι και τόσο) Ερειπωμένο Κάστρο

Posted in Εμπνεύσεις, Φανταζύ στις 10:29 πμ από Διγέλαδος

Είναι δυο όνειρα μαζί που είχα πριν κάτι μήνες, τα έγραψα στον τρίτο ενικό γιατί προσπάθησα να το γράψω με μορφή διηγήματος. Το μόνο φανταστικό, δηλαδή το μόνο που δεν ονειρευτηκα είναι τα όπλα. Στο όνειρο ήμασταν μια συνηθισμένη παρέα. Ευχαριστώ για την επιμέλεια και τις διορθώσεις από την Sonya (του sff.gr forum)

Η θέα του φρουρίου ήταν σίγουρα επιβλητική. Ένα αρχαίο μνημείο, φαινομενικά ερειπωμένο. Αλλά ο αρχηγός της ομάδας γνώριζε καλά ότι ένας μεγάλος κίνδυνος παραμόνευε στο εσωτερικό του, καθώς οι τοίχοι του χάνονταν στο βάθος του ορίζοντα. Είχε έρθει η ώρα να μπει μαζί με τους πέντε συντρόφους του και η μόνη είσοδος ήταν η κεντρική πύλη, ανοιγμένη διάπλατα, σαν να τους προσκαλεί. Γύρισε το κεφάλι του για να ξανακοιτάξει την ομάδα του μια τελευταία φορά πριν μπουν μέσα στο κάστρο.
Είχε διαλέξει τους καλύτερους. Οι δυο άντρες στο τέλος είχαν την πιο μικρή ηλικία και ήταν γνωστοί για την αποτελεσματικότητά τους στην ανίχνευση παγίδων και την ελαφράδα στις κινήσεις τους λόγω των λεπτοκομμένων κορμιών τους, αν και αυτό τους έκανε πιο ευάλωτους στην μάχη. Οι δυο καλύτεροι πολεμιστές της συντροφιάς ήταν ακριβώς πίσω από τον αρχηγό. Ο καθένας κρατούσε από ένα τσεκούρι κι ένα σπαθί, σχηματίζοντας έτσι ένα τέλειο εκφοβιστικό ζευγάρι. Δίπλα στον ηγέτη και οδηγό ήταν ο πιστός του φίλος, που πάντα κρατούσε σε ετοιμότητα το τόξο του για να καλύψει τα νότα του πρώτου. Του ανταπέδωσε το βλέμμα του νεύοντας ανεπαίσθητα το κεφάλι καταφατικά για να δείξει ότι είναι έτοιμος. Τότε ο ηγέτης γύρισε με μια αποφασιστική κίνηση το κεφάλι του προς την ανοικτή πύλη και έδωσε σήμα με το δεξί του χέρι για να ξεκινήσουν όλοι καθώς πόρευε προς αυτήν.
Περνώντας την, είδε ότι το πέτρινο δρομάκι, το οποίο διάβαινε, άρχιζε να στρίβει προς τα δεξιά και να ανεβαίνει σίγα σιγά στο πάνω μέρος του πλάγιου τείχους του κάστρου. Από εκεί άρχιζε μια υπερυψωμένη αψίδα που ένωνε εκείνον τον τοίχο με τον απέναντι τοίχο του φρουρίου. Αφού όλοι μαζεύτηκαν πάνω στην πέτρινη γέφυρα, μπορούσαν για λίγο να παρατηρήσουν τι βρισκόταν εντός των τειχών. Ακριβώς από κάτω τους υπήρχε ένα αρκετά μεγάλο άνοιγμα που δημιουργούσε ένα είδος τετραγωνισμένης αλάνας. Αυτό όμως που τους τράβηξε τη προσοχή ήταν το συνονθύλευμα χρωμάτων και σχεδίων πάνω στα πετρώματα αυτής της αυλής. Η αντίθεση της ποικιλίας το χρωμάτων με την επικράτηση ενός μουντού μπεζ χρώματος σε όλα τα άλλα σημεία του κάστρου πρόσθετε παραπάνω μυστήριο στην ατμόσφαιρα, αλλά και περισσότερη τροφή για τη συζήτηση μεταξύ των μελών της συντροφιάς. Κάτι όμως είχε τραβήξει την προσοχή του καθοδηγητή, με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί από τους άλλους ακούγοντας πια μόνο τους ψιθύρους τους. Το μάτι του είχε πέσει σε κάτι φιγούρες που ξεχώριζαν στην σκιά της κατηφορικής αριστερής πλευράς του πεζουλιού που ήταν χτισμένο στο αριστερό τείχος κι άρχιζε από εκεί που τελείωνε η μικρή γέφυρα στην οποία βρισκόντουσαν. Στην αρχή φάνηκαν στον αρχηγό σαν κομμένα κεφάλια αλόγων, αλλά πέτρινα. Φώναξε και τα υπόλοιπα μέλη για να τα δουν. Αυτοί μείνανε κατάπληκτοι από το θέαμα, ειδικά όταν ο ένας υπέδειξε παραπέρα σπασμένα κομμάτια από μικρούς πύργους και άλλα ομοιώματα που θύμιζαν τελικά πιόνια, τα οποία ήταν στο μέγεθος ενός ανθρώπου, ενός περίεργου σκακιού. Αυτό που έκανε πιο παράξενα την όψη τους ήταν οι αποκρουστικοί λεκέδες από αίμα με τους οποίους ήταν καλυμμένα. Εκείνη τη στιγμή μπήκε μια υποψία στον αρχηγό και ξανακοίταξε εξονυχιστικά την πλακόστρωτη αυλή. Πέρα από το χρώματα μπόρεσε να διακρίνει γραμμές από κενά μεταξύ των επίπεδων πετρών έτσι ώστε να σχηματίζονται όμοια τετράγωνα σαν μια μεγάλη σκακιέρα. Όταν όλοι παρατήρησαν το επαναλαμβανόμενο σχέδιο άρχισαν να σχηματίζονται στα πρόσωπά τους αποδοκιμαστικοί μορφασμοί, καθώς φαντάζονταν τα χειρότερα.
Μην θέλοντας να δει άλλα, ο αρχηγός συνέχισε προς το πεζούλι για να κατευθυνθεί στην κάτω αλλά και πίσω μεριά του φρουρίου. Με την πλάτη στον τοίχο τους οδήγησε στο άνοιγμα μιας σήραγγας. Ήταν ο μόνος τρόπος για να διεισδύσουν στον υπόλοιπο κομμάτι του πύργου το οποίο ήταν αθέατο από την ομίχλη. Όταν μπήκαν μέσα είδαν ότι ο πάτος ήταν καλυμμένος από νερό. Οι δυο ήσυχοι νεαροί από πίσω από τον αρχηγό τον πλησίασαν και, βγάζοντας τα χέρια από τα τσαντάκια που είχαν δεμένα στη μέση τους, τα τείνανε προς αυτόν. Όταν άνοιξαν τις χούφτες τους είδε ο ηγέτης της παρέας ότι ήταν γεμισμένες με χαλίκια κι έτσι κατάλαβε το σχέδιο τους. Ξεκίνησε την πορεία του μέσα στο τούνελ έχοντας πίσω πάντα τους υπόλοιπους συντρόφους. Καθώς περπατούσε μέσα στο νερό έριχνε μπροστά του τα χαλίκια μήπως και ενεργοποιηθεί καμιά παγίδα ή οτιδήποτε άλλο που δεν μπορούσαν να το δουν στο νερό. Το τέλος της σήραγγας φωτιζόταν από τον ήλιο σαν να είχαν από πίσω τους την ομίχλη. Μπροστά τους υπήρχαν μεγάλα ελικοειδή πέτρινα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στον ήλιο.

Όμως καθώς ανέβαιναν κάποια ανθρωποειδή γκριζόμαυρα πλάσματα εμφανίστηκαν γύρω από το χείλος στο οποίο κατέληγε η σκάλα. Οι δυο πολεμιστές του αρχηγού δεν δίστασαν ούτε μια στιγμή και βημάτισαν πρώτοι πάνω στα σκαλοπάτια. Εκείνη τη στιγμή τα σκοτεινά πλάσματα έσκυψαν προς τα κάτω. Το ύψος τους ήταν τρομακτικό και τα όπλα τους μπήκαν ανάμεσα στους πολεμιστές και τον ήλιο σχηματίζοντας μικρές εκλείψεις φωτός. Αυτές οι επιδράσεις στο φως δίνανε την εντύπωση ότι τα όπλα ήταν απλώς προεκτάσεις των χεριών τους, πράγμα που δεν ήταν διόλου απίθανο. Ήταν τεράστιες, μεταλλικές λεπίδες που είχαν σχήμα μεγάλων ψαλιδιών τις οποίες αυτά τα πλάσματα άφηναν να κάνουν ημικύκλιες περιστροφές ακολουθώντας τους κανόνες του εκκρεμούς με στόχο τα κεφάλια των φίλων του κατατρομαγμένου ηγέτη. Τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά. Διάφορα άκρα των πολεμιστών εκτινάχθηκαν στον αέρα ψεκάζοντας τους τοίχους με ζεστό αίμα. Οι κραυγές πόνου δεν κράτησαν πολύ, μόνο τόσο ώστε να τους περάσουν απ’ το κατώφλι του θανάτου.

Ο αρχηγός δεν το πίστευε πως δεν είχε μυριστεί μια τέτοια παγίδα, οδηγώντας τους στον βέβαιο θάνατό τους. Χωρίς να σκέφτεται πια λογικά έτρεξε πάνω στις σκάλες. Ο πιστός του φίλος που δεν του είχε δώσει άλλα περιθώρια έπρεπε να τον ακολουθήσει. Τα βέλη του εκτινάσσονταν το ένα μετά το άλλο από το τόξο του προκαλώντας μόνο γρατζουνιές και κάποιες ασήμαντες ενοχλήσεις στα ανίκητα πλάσματα. Η τύχη ήταν τελικά με το μέρος τους αφού φτάσανε στο πάνω πλάτωμα σώοι και αβλαβείς, όμως δεν μπορούσε να πει το ίδιο ο αρχηγός και για τα υπόλοιπα μέλη που τους ακολουθούσαν, τους δυο νεαρούς που η ευελιξία τους δεν ήταν αρκετή για να σωθούν από τα λίγα χτυπήματα που χρειάστηκαν να δεχθούν για να λαβωθούν θανατηφόρα. Είχαν ανέβει πάνω σε έναν κυκλικό ξύλινο επίπεδο που είχε από πάνω μια ξύλινη κωνική στέγη. Όμως εκεί τους περίμεναν κι άλλοι εχθροί διαφορετικοί στην πλάση του σώματος τους από τα προηγούμενα πλάσματα με τον δικό τους αρχηγό από μπροστά να χαμογελά θριαμβευτικά. Ο φοβισμένος αρχηγός που είχε μείνει πια μόνος του με τον καλό του φίλο δεν μπορούσε να μην σκεφτεί και απορήσει για την τελευταία τυχερή συγκυρία τους:

«Περίεργο.. γιατί μας άφησαν να ζήσουμε;» Μια ερώτηση που περισσότερο απευθυνόταν στον εαυτό του παρά στον φίλο του. Όμως ο δεύτερος δεν γινόταν να μην τον ακούσει κι απάντησε λαχανιασμένα: «Δεν έχει σημασία, τώρα πλησιάζουν και οι άλλοι» Του έδειξε με ένα τρεμάμενο δάχτυλο πίσω στη σκάλα. Ο αρχηγός γύρισε μοιρολατρικά το κεφάλι του, καθώς η ακοή του τον είχε ήδη προειδοποιήσει, και κοίταξε κατάματα τις λεπιδόχερες φιγούρες που, με σαδιστικά αργά και ηχηρά βήματα έφταναν το κεφαλόσκαλο.

«Ας γίνει έτσι» ψιθύρισε, υψώνοντας με το κουράγιο του απέλπιδου το σπαθί του.

Μόνιμος σύνδεσμος Σχολιάστε

28 Μαρτίου, 2006

Φορητό Αμάξι

Posted in Ρεαλιστικά στις 8:59 πμ από Διγέλαδος

Εχθές το βράδυ είδα το όνειρο του κάθε Έλληνα/Ελληνίδας οδηγού. Έχεις πρόβλημα να παρκάρεις το αμάξι σου; Φοβάσαι εκεί που το αφήνεις ότι μερικές ώρες αργότερα θα το βρεις ρημαγμένο; Μία είναι η λύση: Συρρίκνωση! Ναι, ναι κι όμως. Βγήκα από το αμάξι μου όταν πλησίασα το σταθμό του μετρό, το άφησα σε μια θέση που δεν μ'άρεσε και με μια σκέψη μόνο (δεν θυμάμαι αν πάτησα και κανένα κουμπάκι) συρρίκνωσα το αμαξάκι μου στο μέγεθος ενος κινητού. Έννοιωθα τόσο χαρούμενος όταν το κουβαλούσα στην τσέπη μου κι έλεγα να ορίστε, υπάρχει μαγεία και στον πραγματικό κόσμο (ήμουν πεπεισμένος ότι δεν ονειρευόμουν γιατι ακολουθούσα μια διαδικασία που κάνω καθημερινά). Η πλάκα έχει ότι κάπου κάπου δονούταν (λες να λειτουργούσε και σαν κινητό;) και φοβόμουν ότι θα μεγενθύνει στο κανονικό του μέγεθος μέσα στη τσέπη μου! Δυστυχώς ήταν μόνο ένα όνειρο.. Αυτό δείχνει και το πόσο τον αποσχολεί τον Έλληνα οδηγού το πρόβλημα του πάρκινγκ..

Επίσης είδα κι ένα όνειρο που δεν θυμάμαι την αρχή του, αλλά μόνο το τέλος του:

Ένας τύπος βρισκόταν στο σπίτι του φίλου του γιατί δεν τα είχε καλά με την ερωμένη του, αλλά ούτε και με τη γυναίκα του. Όμως η γυναίκα του αποφάσισε να πάει στο ίδιο σπίτι και να κάνει έρωτα μαζί με τον σύζηγό της για μια τελευταία φορά (το θεωρούσε σαν ένα είδος εκδίκησης για κάποιο λόγο). Το επόμενο πρωί τον παρατάει και φεύγει με ένα πάρα πάρα πολύ παλιό κόκκινο golfάκι (η εξάτμιση έριχνε κανονιές) χαμογελώντας στο καθρεφτάκι. Ενώ στο σπίτι όπως ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και δεν έχει καταλάβει τι έχει γίνει έρχεται η ερωμένη του και τον πυροβολεί αφήνοντας τον νεκρό.

Καλή αρχή για επεισόδιο με ντετέκτιβ ε;

Μόνιμος σύνδεσμος Σχολιάστε

22 Μαρτίου, 2006

Δυο Γυναίκες Μάγισσες;

Posted in Κοινωνικά, Μυστηρίου στις 10:21 πμ από Διγέλαδος

Για μια άλλη φορά βρέθηκα σε ένα κτίριο, συνεχίζω να βλέπω ότι είμαι μέσα σε κτίρια κι αυτό κάπως με στεναχωρεί. Είμαι σε έναν διάδρομο και θέλω να γυρίσω πίσω, από τις πόρτες που ήρθα ισως. Ένας τύπος (κάπως μεγαλύτερος από μένα) με είδε τι πήγαινα να κάνω και μου φώναξε να μην τολμήσω να το κάνω με ένα απειλητικό ύφος. Τέλος πάντων δεν το κάνω και συνεχίζω το διάδρομο, αυτός μπήκε σε ένα δωμάτιο λίγο πιο πέρα από μια πόρτα. Λίγο πιο πέρα βρέθηκα μέσα από μια άλλη πόρτα σε ένα μεγάλο χώρο, που από τι φάνηκε ήταν ένα σινεμά (για μια άλλη φορά). Πίσω καθόντουσαν δυο κοπέλες (η μια είναι γνωστή μου και στην πραγματικότητα) και με βλέπουν. Τότε από πίσω μου εμφανίστηκε και ο τύπος από πριν κι άρχησε να μου μιλάει με ευγενικό/καλό τρόπο για να κάτσει μαζί μας. Ξαφνικά η εικόνα για πολύ λίγο άλλαξε, ναι μεν είμασταν στον ίδιο χώρο και πίσω από τα καθίσματα, αλλά ήμασταν καθισμένοι σε ένα τραπέζι. Ο τύπος ήταν καθισμένος δίπλα στη μια κοπέλα (αυτή δεν μου θυμίσε κάποια συγκεκριμένη) και με λίγα λόγια του τρέχαν του σάλια (μεταφορικά), Απέναντι από τη κοπέλα που ήξερα καθόταν ένα άλλο παιδί που φαίνεται να είχαν βγει μαζί. Το παιδί αυτό, παρόλο συνομίλικός μου ήταν τόσο λεπτός, και με μαλλιά παιδικά (ξανθιά με μπούκλες) που φαινόταν αρκετά χρόνια μικρότερος. Εγω ήμουν μάλλον στην κεφαλή του τραπεζιού και τους έβλεπα.

Τελειώνει το όλο σκηνικό και όλοι παίρνουν το δρόμο τους. Κι έγινε κάτι το συνταρακτικό μετά από κάποιες ώρες. Εκεί που ο τύπος, που έπαιζε τον μάγκα, ήταν ξαπλωμένος / καθισμένος  σε μια πλευρά του τοίχου του διαδρόμου ξαφνικά άρχιζε να διαλύεται και από μέσα να εμφανίζεται η κοπελιά που προσπαθούσε να κάνει κάτι μαζί της. Η κοπελιά έκανε πώς μόλις είχε ξυπνήσει και δεν πρέπει να θυμόταν τίποτα. Όταν σηκώθηκε δε, τα μαλλιά της φαινόντουσαν σαν να είχε πάθει ηλεκτροπληξία. Επίσης ο άλλος ο άντρας που φαινόταν σαν παιδί είχε πάει στις προστινές θέσεις του σινεμά, αλλά ξαφνικά κι αυτός άρχισε να διαλύεται (ή να πεθαίνει) και να εξαφανίζεται. Αυτά.

Αργότερα είδα και κάτι άλλες σκηνές, δεν θυμάμαι ακριβώς τι, αλλά πάντως στη μια ήμουν εγώ που ήμουν κάτι σαν πειραματόζωο και είχα βουτήξει μέσα σε μια τεράστια δεξαμενή νερού. Μέσα ήταν κάτι φάλαινες (!) και τα νερά ήταν βρώμικα. Απ’ ότι κατάλαβα ήθελαν να δουν πόσο μπορούσα να αντέξω….

Μόνιμος σύνδεσμος Σχολιάστε

17 Μαρτίου, 2006

Φωτο-Συμφωνίας αποστολή

Posted in Μυστηρίου, Φανταζύ στις 6:40 μμ από Διγέλαδος

Φτάνω επιτέλους στη μικρή βραχονησίδα με το καΐκι μου. Το δένω κάπου και κοιτάζω τα πέτρινα σκαλιά που πρέπει να ανέβω για να φτάσω στην κορυφή του νησιού. Εκεί βρισκόταν ένα μικρό ξύλινο σπίτι. Σκούπισα τον ιδρώτα από το πρόσωπό μου αν και το μόνο που είχα από πάνω μου στον ουρανό ήταν το φεγγάρι. Έπρεπε να το επιστρέψω πίσω και να ακολουθήσω πιστά τις οδηγίες που μου δώσανε. Όταν πια ανέβηκα όλα τα σκαλιά, κοίταξα για λίγο τη θέα Ίσα-ίσα ξεχώριζε το κάστρο στην απέναντι όχθη με τα ένδοξα τείχη να περιμένουν καρτερά την άφιξη του και τις μισάνοιχτες λάμπες πάνω στους ψηλούς στύλους τους να φωτίζουν λίγο μέσα στην νύχτα. Γυρίζω το σώμα μου προς το σπιτάκι, βρίσκω γρήγορα το πολυπόθητο αντικείμενο και επιτέλους με προϋπαντεί ο πιστό μου φίλος, ένα ζωάκι, συνδυασμός μεταξύ γάτας και σκυλιού. Κοιτάζω αν έχει φάει όλη τη τροφή του από το μπολάκι του και μετά του δίνω αυτό που κρατούσα στα χέρια μου. Το παίρνει αμέσως στα δόντια του και τρέχει σε μια γωνιά κοντά στην άκρη από εκεί που κοιτούσα τη θέα κι αρχίζει να σκάβει το καφέ χώμα για να κρύψει μάλλον εκεί το πράγμα. Όταν τελειώνει γυρίζει από την άλλη και τρέχει προς τα κάτω του νησιού, τότε κατάλαβα ότι θα πήγαινε στην αντίθετη όχθη. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά θα πήγαινε στο απέναντι φρούριο. Τελικά αντί για αυτό που περίμενε θα τους ερχόταν κάτι άλλο. Μόλις έφτασε το μικρούλι στο κάστρο, τότε τα φώτα δυναμώσανε για να κάνουν το σινιάλο τους. Αφού σιγουρεύτηκα, πήγα και άναψα τους δικούς μου λαμπτήρες πού ήταν σε στύλους γύρω από το σπίτι όπως είχαμε συμφωνήσει. Τώρα το μόνο που χρειαζόταν να κάνω ήταν να πάω αυτοπροσώπως το πράγμα. Γιατί μέχρι τώρα θα έχουν καταλάβει τι έχει συμβεί. Εκτός κι αν υπάρχει άλλος τρόπος…

Σημείωση: Το ζωάκι είναι συνδυασμός μάλλον της ανάμνησης του πρώην κατοικίδιου που ειχα (ένα σκυλάκι) και το νυν (ένα γατάκι). Το αντικείμενο δεν θυμάμαι τι ήταν, πάντως κάτι μικρό, πάντως δεν νομίζω να κατάλαβα ούτε στο όνειρο. Ίσα ισα θυμάμαι ότι θυμάμαι γιατί το είχα το όνειρα μέσα στη μέση του ύπνου μου.

Μόνιμος σύνδεσμος Σχολιάστε

Όνειρο τατουάζ

Posted in Εμπνεύσεις, Μυστηρίου στις 12:28 πμ από Διγέλαδος

Αυτό το τατουάζ το είδα πριν δυο χρόνια σε όνειρο πάνω στην ωμοπλάτη του αντίπαλού μου, που μου έμοιαζε αρκετά καθώς είμασταν στα χέρια στο πάτωμα.

Μόνιμος σύνδεσμος 1 σχόλιο