21 Ιανουαρίου, 2009

Το όνειρο της Tiessa

Posted in Επιστ. Φαντασίας, από E-mails στις 9:54 μμ από Διγέλαδος

(Ξημερώματα Παρασκευής 9/2/2001)

Σκηνή 1

Βρισκόμαστε με τον Κώστα μέσα σε ένα παράξενο, εντελώς κλειστό κάστρο και ξέραμε ότι θα παρακολουθούσαμε μια καταστροφή. Φαίνεται σαν να είχε προηγηθεί μια ταινία ή ένα βιβλίο το οποίο ο Κώστας ήξερε πάρα πολύ καλά και μπορούσε κάθε στιγμή να ανακαλεί το κατάλληλο τμήμα του, αλλά κι εγώ είχα μια ιδέα για το τι είχε γίνει. Αυτή τη φορά πάντως ήμασταν μέσα στην ταινία και θα τη ζούσαμε εμείς, σαν να προσπαθούσαμε ίσως να αποτρέψουμε το κακό που ήταν να γίνει.

Θεωρητικά το κάστρο ήταν ερμητικά κλειστό. Βρισκόταν σε ένα γκρίζο τοπίο. Ολόκληρο το όνειρο διαδραματίστηκε στις αποχρώσεις του γκρίζου, από το ανοιχτό, λαμπερό μεταλλικό μέχρι το κατάμαυρο. Δεν θυμάμαι ούτε υποψία άλλου χρώματος.

Αυτό που περιμέναμε ότι θα συνέβαινε ήταν πως το εξωτερικό περιβάλλον ήταν πολύ εχθρικό κι αν αλλοιώνονταν οι τοίχοι που προστάτευαν το κάστρο, τότε αυτό θα διαλυόταν, αλλά μαζί του θα καταστρεφόταν και η ζωή του πλανήτη. Ωστόσο και το ίδιο το κάστρο, μέσα του, ήταν γεμάτο από επικίνδυνα κατασκευάσματα που μας απειλούσαν.

Ο Κώστας μού έδωσε ένα όπλο που πετούσε μακριά καρφιά και με συμβούλεψε να πυροβολώ όσα πλάσματα με πλησιάζουν, επειδή είναι όλα επικίνδυνα. Από το δωμάτιο που βρισκόμαστε, το οποίο υποτίθεται πως ήταν σχετικά ψηλά στον πύργο (πρώτο ή δεύτερο όροφο αλλά όχι ψηλότερα) έβλεπα έξω από ένα θωρακισμένο τζάμι την γκρίζα επιφάνεια. Φαινόταν να έχει μια θαμνώδη, φτωχή βλάστηση (τύπου ελληνικού ξεροβουνιού) αλλά σε πιο σκούρο γκρίζο χρώμα. Από την άλλη μεριά του δωματίου ήταν η πόρτα που έβγαζε σε έναν διάδρομο.

Γύρισα και πυροβόλησα ένα πλάσμα στο διάδρομο κι εκείνο έπεσε πίσω. Ήταν κάποιο κατασκεύασμα που έμοιαζε λίγο με σκούρο ρομπότ. Μετά, αν και ήξερα ότι δεν πρέπει να το κάνω, γύρισα το όπλο μου σε έναν τοίχο και τράβηξα ξανά τη σκανδάλη. Πετάχτηκαν δυό καρφιά μαζί, παράλληλα και χώθηκαν στον τοίχο. Είδα τότε, όπως δείχνει καμιά φορά στην τηλεόραση, να τρέχει το ρεύμα μέσα σε καλώδια με μεγάλη ταχύτητα, τα καρφιά να τρέχουν με τρομερή ταχύτητα μέσα στον τοίχο. Είπα: «Αυτός είναι ο τρόπος που καταστράφηκαν τελικά τα τοιχώματα του κάστρου. Όταν θα φτάσει αυτή η ζημιά στους εξωτερικούς τοίχους, τότε ο έξω κόσμος θα εισβάλει μέσα και θα καταστρέψει το κάστρο».

Εκείνη την ώρα κάτι βαρύ μεταλλικό έπεσε στο πάτωμα. Δεν ξέρω τι ήταν και δεν ξέρω αν το έριξε κανένας από μας. Αμέσως όμως είδα, όπως ακριβώς δείχνει και στα έργα, να αφυπνίζεται ένα λαμπρό μεταλλικό ρομπότ σε κάποιο από τα κατώτερα επίπεδα και να ξεκινάει να τρέχει στους διαδρόμους, κι αυτό με μεγάλη ταχύτητα. Συζητήσαμε ότι αυτό ήταν ο επόμενος εχθρός μας κι ότι θα έπρεπε να είμαι σε εγρήγορση με το όπλο που πετούσε καρφιά επειδή αυτό ήταν πιο επικίνδυνο από τα άλλα. Πάντως, παρά την εσωτερική απειλή και την επικείμενη καταστροφή δεν θυμάμαι ούτε άγχος ούτε φόβο.

Ξαφνικά, παρατήρησα από το παράθυρο την εξωτερική επιφάνεια να αλλοιώνεται, σαν να ήταν θάλασσα και να έρχεται ένα κύμα να χτυπήσει το παράθυρο. Φαντάστηκα ότι ήταν η ώρα της καταστροφής, αλλά το κύμα χτύπησε το παράθυρο χωρίς να γίνει τίποτα. «Δεν έγινε η καταστροφή ακόμα», παρατήρησα. «Αλλά δεν ξέρω αν θα γλιτώσουμε από το επόμενο κύμα».

Σκηνή 2

Δεν ξέρω πώς ακριβώς, αλλά βρεθήκαμε με τον Κώστα και τη μητέρα μου σε ένα εστιατόριο έξω από το κάστρο, όχι και πολύ μακριά. Δεν θυμάμαι αν κρατούσα το όπλο, πάντως είχα την αίσθηση της επικείμενης καταστροφής, και πάλι όμως χωρίς φόβο.

Καθόμασταν σε κάποιο τραπεζάκι έξω. Όλα γύρω μας ήταν γκρίζα και πάλι. Παραγγείλαμε κάτι για φαγητό, δεν θυμάμαι τι, αλλά θυμάμαι πως μας έγραψε την τιμή ο/η σερβιτότορος/α (δεν ξέρω αν ήταν άντρας ή γυναίκα). Η τιμή ήταν 3.25 με μεγάλα, καθαρά, μαύρα γράμματα. Συζητήσαμε ότι μάλλον το ποσό ήταν σε Ευρώ. Μετά όμως, κάποιος, μάλλον η μητέρα μου αποφάσισε να αλλάξει κάτι από την παραγγελία ή ίσως να το ακυρώσει. Έτσι, έφυγα από το τραπέζι και κατέβηκα δυό-τρία σκαλιά και μπήκα στο εστιατόριο. Έκανα την αλλαγή, και μου έγραψε και πάλι με μεγάλα, καθαρά, μαύρα γράμματα το τελικό ποσό: 2.75.

Γύρισα στο τραπέζι. Κάναμε συζήτηση για το τι έμελλε να γίνει. Κάποιος εξήγησε ότι όλα αυτά ήταν συνέπεια της δουλειάς του Χ (όνομα που αναφέρθηκε αλλά δεν θυμάμαι). Ο Χ έφτασε στον πλανήτη, έχτισε το κάστρο-εργαστήριο και ξεκίνησε κάποια πειράματα. Πέθανε όμως κάποια στιγμή (δεν εξηγήθηκε αν ήταν από φυσικά αίτια ή όχι) και το πείραμα ξέφυγε από τον έλεγχο.

Σκηνή 3

Φύγαμε από το εστιατόριο και γυρίσαμε στο κάστρο. Απέξω ήταν μαζεμένος κόσμος και έβλεπε πάνω σε μια ψηλή, τετράγωνη έπαλξη. Εκεί βρισκόταν ένας δράκος. Ήταν κατάμαυρος. Δεν ήταν τεράστιος, ούτε και ιδιαίτερα μεγάλος ή τρομαχτικός. Η εμφάνισή του είχε περισσότερο τη χροιά εμφάνισης κάποιου οιωνού κι όχι κάποιας απειλής. Είχε ένα κάπως κροκοδειλένιο κεφάλι, και περίεργα μέλη που έμοιαζαν με μέλη δράκου.

«Φάνηκε η Ηγέρια», είπε κάποιος. «Τώρα το τέλος είναι κοντά».

Ωστόσο, παρόλο που ήμουνα σίγουρη ότι δεν υπάρχει επιστροφή, σκέφτηκα ότι έπρεπε να το πολεμήσουμε. Το κοίταξα. Ήταν κατάμαυρο, πάνω σε γκρίζο φόντο (γκρίζο ουρανό).

Ξύπνησα. Δεν είχα την αίσθηση ότι ήταν εφιάλτης. Δεν ήμουνα καθόλου φοβισμένη.

Μόνιμος σύνδεσμος 2 Σχόλια